Het bekomen van mijn 'kleine operatie', loopt niet van een leien dakje.  Had ik  gedacht na twee weken weer vrij en vrolijk (hm), door het dagdagelijkse te huppelen, dan had ik het grondig mis.  Er is nog steeds de pijn en die zorgt dan weer voor stress, vermits ik een geboren stresskip ben.  Gisteren er vollen bak tegenaan gegaan.  Huis gepoetst, eten bereid, schotels gewassen, beetje tuinwerk gedaan.  Slim?  Neen, want vandaag krijg ik de rekening dubbel en dik gepresenteerd. En weer moet ik aan mijn jongste denken.  Op een snikhete julidag stond zijn operatie gepland.  Op de agenda: gal en een stuk milt wegnemen.  Hij was toen vier.  Om onze gedachten een beetje te verzetten (onmogelijk), wandelden Manlief en ik die morgen van het UZ Gent naar het stadscentrum.  Toch zo'n uutje stappen of liever 'sloffen'.  Ik vooral met lood in mijn schoenen en mijn gedachten op alarm.  Het einde van de ingreep was voorzien tegen de middag en zo stonden we dan ook vlug weer terug op de kinderkankerafdeling.  Er werd ons gemeld, dat de chirurgen nog altijd bezig waren, want het was ingewikkelder dan gedacht.  Over gal en milt werd niet meer gesproken, wel over de linker bijnier, die volledig verwijderd moest, omdat de tumor er helemaal aan verkleefd zat.  Uren later mochten we even op bezoek op intensieve.  Zo'n klein, wit ventje in zo'n groot bed, overal buisjes en draadjes en koud, zo koud!  We zijn die avond niet meer teruggeweest, ik kon het gewoon niet aan. Ze brachten hem de volgende morgen al heel vroeg naar zijn vertrouwde kamertje op de kinderkankerafdeling.  De buisjes waren verdwenen en de pijn blijkbaar nog verdoofd.  De verpleegster vertelde ons, dat hij recht gesprongen was in zijn bed, alsof er niets gebeurd was.  De pijn zal hem op dat moment knockout geslagen hebben en niks of niemand kreeg hem de volgende twee weken nog recht in bed.  Met veel geduld en liefde hebben we gewacht tot hij er eindelijk klaar voor was.  Eerder mochten we het ziekenhuis niet verlaten.  Op de dag van ons vertrek, moest de chirurg zijn fiat nog geven, maar die was naar een feestje en kwam pas 's avonds laat in en uit.  Het waren uren van nagelbijten en gefrustreerd afwachten, van kinderlijk verlangen naar thuis.  Het was een chirurg zonder empathie voor kleintjes met kanker.  Geen vriendelijk woord, geen warmte ... niks. Toen de draadjes verwijderd moesten, kon hij zelfs geen begrip opbrengen voor de angst van mijn kind, dat toen al negen chemokuren en een loodzware operatie achter de rug had.  We, Benjamin en ik, zijn altijd bang van hem gebleven.  Er is veel angst in mij gezaaid, tijdens ons verblijf in UZ Gent en ik raak die nooit meer kwijt.

ik voel me

maar halfstok

als een vlag

die geen wind vangt

en troosteloos

maar wat hangt

zonder wimpelen

ik moet even

tijd nemen

voor mezelf

Doris Dorné - 2019

Eventjes uit de running geweest! Een bezoekje begin september aan de dokter, die me af en toe al eens uit de nood had geholpen met een hulpmiddeltje, maar nu vaststelde, niets meer voor me te kunnen doen en me doorverwees naar een chirurg voor verdere behandeling van mijn vijfendertigjarige aambeitjes.  Geen levensbedreigende ziekte dus, maar geloof me, het heeft serieus wat voeten in de aarde.  Voor hij me in handen van de chirurg overdroeg, schotelde die vlijtige dokter me ook een coloscopie (darmonderzoek) voor.  Ik pruttelde tegen, dat mijn darmen niet aan de orde waren, maar er bleek geen moederen aan en hup, in no time stond ik buiten met een afspraak, die ik helemaal niet wilde: een coloscopie in het vizier!  Nu moet je weten, ik heb een panische angst van alles wat met ziekenhuizen te maken heeft.  Noem het genetisch, mijn vader en moeder waren er ook als de dood voor.  Mijn anderhalf jaar verblijf, samen met Benjamin, op de kinderkankerafdeling van het UZ Gent, maakte me tot een doorwinterde angsthaas.  Alles gezien, alles gehoord.  Beelden, die me toen bij de keel grepen, zijn nooit meer te wissen. Een weekje later en veel ergernissen, angst en stress ouder, bleek de chirurg een vriendelijke, jongeman, die er geen punt van maakte om die coloscopie afspraak te annuleren, vermits ik dat totaal niet zag zitten.  Bovendien bleek hetgeen die dokter me had verteld (geen wegnemen van de aambeien zonder darm- en maagonderzoek, coloscopie en operatie op één dag uit te voeren) allemaal niet waar te zijn.  Dàt is namelijk hetgeen mij zo'n schrik aanjaagt, dat je dingen opgedrongen krijgt, die je niet wenst en dat er, zonder boeh of bah, over jou beslist wordt door iemand zonder oor voor de patiënt.  Verleden donderdag, héél vroeg 's morgens (omdat ik zo'n bangerik ben, kreeg ik voorrrang) dan onder het mes van de jonge chirurg geweest.  We zijn nu een week verder en geloof me, het lijkt misschien een akkefietje zo'n operatie, de pijn is er niet minder om.  Maar ... dan denk ik aan Benjamin en al die andere kinderen, doodziek en veroordeeld tot chemo, chirurgie, bestraling.  Kinderen zonder verweer tegen de beslissingen genomen door ouders en artsen.  Zo veel pijn en lijden.  Zo veel afzien. Zo veel moed en kracht en sterkte.  Zo veel sterven na al het doorstane.  Ik denk aan hen en ik zie ze allemaal voor me.  Ach, aambeien ... een akkefietje om zeker niet over te zeuren, gewoon een zeer pijnlijk 'zitprobleempje' achteraf.

ze rijden me

in een ziekenhuisbed

de gangen door

lift in lift uit

en ik denk aan jou

ik lig weerloos

op de operatietafel

voel het infuus

zie vaag de verpleger

en ik denk aan jou

zo klein amper vier

bijna verdronken

in het grote bed

op intensieve

hartverscheurend

beklijvend beeld

Doris Dorné