Er is veel verdriet in deze tijd van ‘afstand nemen en houden’. Zo verloren twee van mijn vriendinnen in de voorbije weken hun man (niet aan corona). Op korte tijd kan een leven veranderen, terwijl een virus je in de tang houdt en het afscheid voor eigen rekening neemt, zodat je warmte moet ontberen op ogenblikken van grote nood. Ik leef intens met hen mee.
Toch waren er ook momenten van kleine gelukjes. Speldenprikken waar mijn hart een sprongetje van maakte. Lichtpuntjes als het ware. Zo liet de postbode halfweg maart een boekje in de brievenbus glijden. De Franstalige versie van ‘Een vingerafdruk van verdriet’ door Manu Keirse. Dit boekje bevat een tekst van mijn hand, een kort gedicht uit mijn eerste bundel ‘Oeverloos verdriet’. Enkele jaren terug werd het ook al in het Duits vertaald. Zo komt het, dat mijn tekst nu in drie talen te lezen valt. Ben daar best trots op én dankbaar naar Manu toe. Eerste geluksprik! Een paar dagen later ging de bel. Conny, vriendin en uitbaatster van de mooiste bloemenwinkel (Oostduinkerke), reikte me vanop afstand een prachtige orchidee aan. Zomaar! Haar zaak is immers ook gesloten en liever dan de planten te laten kapotgaan, verraste ze haar vriendinnen met een exemplaar. Tweede geluksprik! In opdracht (van mij) schilderde Manlief twee gehavende radiatoren chocoladebruin (de verf stond hier al een jaar op wacht) en haalde hij acrobatentoeren uit, om het toilet in een nieuw behangjasje te steken. Ooit kocht ik (een leven geleden) drie rollen behangpapier, die hier al jaren lagen te verstoffen in een houten kist. Omdat ik vond, dat na twintig lentes, er nood aan verandering was, kwam dat papiertje goed van pas. Het resultaat is schitterend. Derde geluksprik! Bij het boodschappen doen, sloeg ik met een zwier mijn sjaal om en met dezelfde beweging verloor ik mijn gouden oorbel op het trottoir. Enig speurwerk leverde niets op, ik was er het hart van in. Na mijn bezoekje aan de krantenwinkel, tien minuten later toch nog eens gezocht op de plaats van gebeuren en kijk … ik vond het kleinood terug. Vierde geluksprik! Ik hoop, dat iedereen in deze tijden van corona ook af en toe zo’n geluksprikje te pakken krijgt, om de moed erin te houden en al het negatieve, dat elke dag op ons afkomt, eventjes aan de kant te kunnen schuiven.
nooit het water
zo diep geweten
nu het hart
dat hunkert
tot omarmen
geketend aan verbod
tot dichtbij
verloren loopt
in tranen
zichzelf verliest
in eindeloos verdriet
bij dit afscheid
vanop afstand
Doris Dorné
Nog geen reacties