Nieuw is al ‘oud’ …

Ja, de start van 2021 ligt al zo’n tweetal weken achter ons. We zitten nog steeds ‘opgehokt’, net zoals onze gevederde vrienden. Hunkerend naar beter vlogen we het nieuwe jaar in met sterke vleugelslag, als het ware drijvend op toverkracht. Vol verwachting klopt ons hart, dat de pandemie pandoering, binnen afzienbare tijd achter ons mag liggen. Vanop afstand stuur ik jullie, de zeldzame lezerszielen van deze blog, een handvol warmte toe voor het komende jaar! Ondertussen staat de kast hier nog vol met de allerwarmste wensen, die wij mochten ontvangen. Méér dan 150 kaartjes vielen onze brievenbus binnen. De postbode had er een hele kluif aan. ‘Net zoals vorig jaar’, zei hij in gebroken Nederlands met Russisch accent. Ja, onze brievenbesteller is een Rus. Dankzij al die kaartjes is mijn naam hem niet meer vreemd (ha,ha!).

Wat is er in de voorbije weken hier allemaal de revue gepasseerd? We gingen in stilte van Oud naar Nieuw. Niet of omzeggens geen verschil met andere jaren. In de zetel voor de buis, zoals we het al langer dan vandaag gewoon zijn. Terwijl half België buiten de lijntjes kleurde door op reis te gaan (want dat werd dan wel afgeraden, maar niet verboden), maakten wij ook een zijsprongetje. De kids kwamen hun kerstgeschenken ophalen en nieuwjaarsbrief voorlezen. Omdat we nogal plichtsbewuste mensen zijn, was het voor geen van ons dan ook een ontspannend dagje. Hoe langer deze pandemie duurt, hoe wantrouwiger mensen immers worden ten opzichte van elkaar. Ook de kleinkinderen dragen die angst mee. Ze voelen zich niet meer veilig en geborgen en wij zijn het die hen besmetten met dat gevoel. Enfin, we hebben toch genoten!

Een paar dagen later keek ik naar een opname van ‘Dertig jaar Samson en Gert’. Nostalgie alom. Waar is de tijd, dat ik Gert Verhulst (toen nog prille twintiger) en Samson aanschreef met de vraag eens een bezoekje te brengen aan de kinderkankerafdeling van het UZ Gent? Er kwam al vlug een positief antwoordje. Het was oktober 1991, toen ze hun opwachting maakten op 3K6. Een memorabel moment! Vooral Danny Verbiest (bezieler en échte stem van Samson) en Koen Crucke (als Roberto de kapper), stalen de show. Het is nog steeds warm terugblikken op al die super enthousiaste gezichtjes, die toch elke dag de dood in de ogen keken. Het programma, dat me terugvoerde naar één van de meest beklijvende namiddagen op de kinderkankerafdeling, ontroerde me dan ook. En ik vond het niet meer dan fair, dat Gert Verhulst refereerde naar de afwezige Danny Verbiest als enige, echte ontdekker van Samson. Mooi van hem, een bank vooruit en een duimpje van mij!

De tijd staat niet stil, wij voelen het in onze botten. De jaren nemen gestaag bezit van ons. Het voelt niet oud, maar we zijn het wel. Vorig jaar namen we het besluit, om de haag (die Echtgenoot niet maar mans kon) in onze tuin te laten verwijderen en te vervangen door een houten afsluiting. Vorige week was het zover. Jammer van het verdwenen groen, maar nu hebben we een anderhalve meter grotere tuin, veel meer lichtinval binnen en geen snoeiwerk meer. Als dat geen fantastische start van 2021 is! Voor ons vogelbestand (koolmeesjes, vinken, roodborstjes) lieten we de nodige struikbehuizing, zodat ze niet op straat komen te staan. Wij blij, vogeltjes blij, allemaal blij.

Zaterdag zal Benjamin, mijn jongen van altijd zes, vierendertig worden. Zijn verjaardag is elk jaar weer een dag van ontroerend herinneren, gebeiteld in het hart tot nooit vergeten.

achterin de kast

ligt jouw kind zijn

dicht tegen elkaar aan

… de beren

die tal van tranen zagen

jouw angst en pijn

mijn onmacht en verdriet

ze praten niet

… de beren

al jaren in winterslaap

dragen ze jouw verhaal

in hun knuffelbare zachtheid

zelfs nu nog

altijd troostend

Doris Dorné – 13 januari 2021