Over ditjes en datjes …

Op deze voorlaatste januaridag lopen regendruppels als tranen langs het naar poetsbeurt verlangende glas van het raam waarachter ik mijn opwachting maak, om hier het één en ander neer te bloggen. Eerst en vooral … voor mijn handvol lezers, die af en toe al eens durven te reageren op mijn schrijfsels, even dit: vanaf nu moet, na het plaatsen van een reactie, het gegeven ‘ik ben geen robot’ aangevinkt worden, teneinde de tekst op mijn blog te plaatsen. Ik had nogal wat ongewilde tussenkomsten op mijn site, vandaar deze nieuwe ‘veiligheid’, geplaatst door mijn webmastertje.

Hoe spendeerde ik deze week mijn dagen? Een wandeling met Manlief op maandag, woensdag in mijn ééntje naar het strand. Frisse neus halen en de beentjes losgooien. Tussenin mijn 185 kerst- en nieuwjaarskaarten opgeborgen en terzelfdertijd mijn adressenboek op punt gezet. Toch een volle namiddag mee bezig geweest. Af en toe een beetje gelezen. Vorig jaar, tijdens de eerste lockdown, leerde ik via mijn buurvriendin, de boeken van ‘De zeven zussen’ kennen. In een mum had ik ze alle zes (de zevende verschijnt in april) achter de kiezen Ondertussen verslind ik als het ware alle boeken van Lucinda Riley, auteur van ‘De zeven Zussen’. Hoogstaande lectuur is het niet, maar ik ben nogal een romantische ziel en laat deze boeken nu juist een goede remedie tegen coronanegativiteit zijn. Niet te ingewikkeld, maar ook niet te makkelijk en altijd positief eindigend. En veel liefde! Het juiste medicijn om alle muizenissen even van je af te schudden. Ook het nieuwe boek van Lize Spit, ‘Ik ben er niet’, maalde ik er in geen tempo door. Greep haar eerste boek ‘Smelt’ me bij de keel, dan is dit exemplaar er ook ééntje, dat onder je huid en in je hoofd kruipt. Hier loop je niet blij huppelend van bladzijde naar bladzijde. Hier moet je af en toe eens het boek sluiten en op adem komen. Prachtig geschreven, schrijnend geloofwaardig en op je lezer gevoelens inhakkend. Een verhaal over hoe diep gekwetst worden een mens kan breken en hoe je door grenzeloos willen zorgen en liefhebben voor een ander, je ook jezelf kan verliezen. Een heel bijzondere schrijfster, Lize Spit.

En dan was er donderdag nog ‘gedichtendag’. Sedert jaren ingeburgerd in de maand januari. Ooit, bij het prille begin van opstarten, stuurde ik mijn pennenvruchten in naar radio en krant. Ooit … een leven geleden mocht ik nog een prijs ontvangen van radio 2 en kwam mijn tekst in de krant terecht. Zo leuk. Nu zegt gedichtendag me niet veel meer. Op dit ogenblik is Delphine Lecompte ‘hot’ op de elitair poëtische vloer. Ze verkocht ondertussen toch al zo’n 1000 dichtbundels. Ik gun het haar van harte! Mijn eerste boekje verscheen in 1995, daarna volgden nog zes bundels. Geen grote literaire werken, maar gewoon vanuit het hart geschreven gevoelens. Ik noem mezelf geen ‘dichteres’, maar simpelweg een ‘schrijvende mama’. Als ik achterom kijk en een kleine berekening maak, dan werden er van mijn ‘oeuvre’ (ha, ha), altijd uitgegeven in eigen beheer, méér dan 8000 exemplaren verkocht, goed voor een geschonken bedrag van méér dan 50.000 euro aan het Kinderkankerfonds UZ Gent. Dit alles is te danken aan iedereen, die me steunde, in me geloofde en me vooral veel vertrouwen schonk. Langs deze weg, wil ik nog eens ‘dankjewel’ zeggen voor die erkenning. Ik kijk met een warm hart terug op alles gedaan gekregen.

het lot leerde mij

om los te laten

jij leerde mij

hoe het moet

om steeds minder

moeder te zijn

op de dag

van jouw sterven

zette ik een stap opzij

om jou los te laten

voor altijd

al liet ik jou

nu al jaren los

toch huilt het buikgevoel

van moeder zijn

blijvend diep in mij

Doris Dorné – 30 januari 2021