Maandag 12 juli … ik heb om jou gehuild vandaag. Méér dan 10.000 dagen na jouw dood waren mijn tranen mij even de baas. Misschien was het te lang geleden, dat ik nog eens een traan liet om jou. Je bent het nochtans méér dan waard, mijn verdriet. 10.000 dagen zonder jou, het zijn er veel te veel. Misschien denken mensen, dat ik jouw dood achter me gelaten heb. Ik praat nog vaak over jou, maar eigenlijk niet genoeg. De verwachting invullen, gewoon doorgaan met het leven, maakt de hunkering, het verlangen, de pijn, het gemis, zelden nog bespreekbaar. En ja, ik leef mijn leven zonder jou, maar eigenlijk weet niemand hoe ik dat doe. Niemand die ziet, hoe vaak ik naar jouw foto kijk. Hoe ik tal van keren jouw glazen kinderwang streel en mijn hart boordevol verlangen een slag over slaat. Niemand heeft er weet van. Soms is er weinig nodig: een woord, een verhaal, de toon van een antwoord … triggers, die de dingen meegemaakt weer in het daglicht stellen, zonder dat ze weerklank vinden. Het zijn vaak struikelblokken, waar nu en dan over gevallen wordt, zonder dat iemand het ziet. Zo was het, méér dan 10.000 dagen na jouw dood: water in mijn ogen, tranen.
Woensdag 14 juli … de hemel huilt en blijft huilen boven België. Een zondvloed water kolkt zich zonder mededogen een weg door steden en dorpen. Sleurt mensen mee, jaagt gezinnen tot op de daken van de huizen. Auto’s veranderen in zwalpende luciferdoosjes, bomen worden geveld als waren het takjes, treinen gaan uit de sporen, straten zijn opeens geen straten meer. Een natuurramp zonder voorgaande teistert ons land. Ik huil, om al het ongeziene leed, mijn tranen méér dan waard. Zoveel verloren levens, zoveel mensen zonder nog een spoor verleden. Alles weg. Ik kijk naar de beelden van onbewoonbare huizen, de kapotte inboedels, de ravage op straat, mensen die nog steeds mensen missen. Vandaag is er vooral veel medeleven, behulpzaamheid, solidariteit, warmte. Morgen ook nog, hoop ik. Water in mijn ogen, tranen.
het waren de woorden
de manier waarop
ik deed er het zwijgen toe
huilde binnenin
omdat het voelen
zo eenzaam voelde
plots viel het gemis
sinds jaren mijn tweede huid
als verstikkende mantel
over me heen
ging ik even onderuit
even maar …
depte daarna mijn tranen
en ging over
tot de orde van de dag
Doris Dorné – 20 juli 2021
3 Reacties
huil maar Doris, soms is het leven te zwaar, huil maar….
Niet erg om even onderuit te gaan lieve Doris.. warme knuffel xxx
💖