Er was eens … een blog, die door het mooie nazomeren van deze septembermaand als het ware op apegapen lag. Mea Culpa, lieve lezers van me. Toegegeven, er was ook bitter weinig bijzonders om over te schrijven. Mijn leven gaat zijn gewone gangetje met de dagdagelijkse besognes, die eigenlijk geen piekeren waardig zijn. En toch laat ik me vaak strikken door luxe dilemma’s, niets menselijks is mij vreemd. Welk water doorzwom ik de laatste twintig dagen? Ik las een prachtig interview met Herman van Rompuy in de Humo. Ik kocht het pas verschenen boek ‘De Liefdesbrief’ van Lucinda Riley, de onlangs overleden populaire schrijfster van ‘De Zeven Zussen’ en las het in één adem uit. Ik ging op gordijnenjacht en ben er sindsdien nog niet uit of het nu de klassieke worden, dan wel rolgordijnen. Ik worstel zelfs met de vraag of gordijnen überhaupt wel noodzakelijk zijn, gezien ik geen enkel ervan daadwerkelijk benut. Moet ik daar nog geld aan besteden in de laatste rush van mijn leven? Luxe dilemma! Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik dit probleem even aan de kant geschoven. Ik fietste op een vroege morgen naar de markt, terwijl de eerste herfstnevel zijn opwachting maakte en bewonderde de vele spinnenwebben, parelend tussen de struiken. Het werk van kleine diertjes in overdrive. Ik genoot van de samenkomst van honderden kauwen in de kruinen van de bomen gesetteld in de kinderboerderij, grenzend aan onze tuin. Een bende zwarte babbelaars, die gezamenlijk neerstrijken, het op een ruziën zetten en na fel palaveren, éénsgezind weer de kruin verlaten om elders te gaan overnachten. Deze week hielden de scholen hun jaarlijkse sportnamiddag op de looppiste naast de deur. De vele, door elkaar dansende kinderstemmen klonken als het kwetteren van de kauwen. Zo mooi!
De prachtigste aller septemberdagen was echter voorbije woensdag. Onze jongste kleindochter werd zeven en wij mochten meevieren. Voor het eerst sinds lange tijd (twee jaar), met dank aan vriend corona, reden we richting Oostakker. Als kers op de taart, kregen we ’s morgens een VIP rondleiding in het nieuwe museum van de universiteit Gent (het GUM), waar Zoonlief zijn voetsporen drukte en nog steeds drukt. Zijn bekwame uitleg, maakte het eens zo interessant. Onze zoon als persoonlijke gids, dat is pas een aanrader. Niets dan bewondering voor het prachtige resultaat van deze wetenschappelijke grot van Alibaba. Om trots op de zijn! Anderhalf uur later stonden we aan de schoolpoort de jarige op te wachten. Helemaal een verrassing was het niet meer, Opa bleek een beetje loslippig te zijn geweest, ongewild waarschijnlijk. Het kon de pret niet drukken. Een etentje bij de wokchinees is altijd een feest voor de kids: Chinese frieten met frikandellen, zelf te bedienen drankjes en dessertjes … je zou voor minder jarig willen zijn. Terug thuis was het geschenkjes- en daarna taart tijd. Zo werd onze jongste van zes officieel zeven. We tuften met een blij hart terug richting Westhoek.
Naast al dat mooie blijft september ook elk jaar weer de start van mijn reis door het verleden. De draad die door mijn leven loopt strak in de hand, zie ik al de beelden die blijven. De tragedie van jouw jonge leven, Benjamin, hoe jij vanaf toen kansloos de dood afwachtte. Dagen vol pijn, angst en verdriet, machteloosheid. September, oktober, november, december … maanden van aftakeling. Elke dag afscheid nemen en toch weer niet. Tot jij uiteindelijk de rust kreeg die je, volwassen kleine jongen van zes, vroeg. Dat is de draad, die door mijn leven loopt. De draad, die mij méér dan eens doet struikelen en vallen en me telkens dwingt tot weer opstaan. Met bezwaard gemoed zal ik de komende maanden afvinken en mijn hart wekenlang voelen huilen om beelden die nooit vervagen.
verdriet
stapelt zich
tot torenhoog
altijd strijdvaardig
toch verloren
jou verloren
ons verloren
op een zee van
tranen dobbert jouw …
moed
kracht
liefde
naar me toe
Doris Dorné – 26 september 2021
Eén reactie
In gedachten bij jullie grote verdiet!😙