Ja, we zitten in quarantaine voor tien dagen, want eergisteren getest en zeer sterk positief bevonden. Allé, ik toch. Het resultaat van Echtgenoot moet nog binnenkomen. Vorige week donderdag naar de begrafenis geweest van Schoonbroer zijn moeder. Drie dagen later voelde Manlief zich niet zo lekker, we schreven het toe aan het maaien van ons gazon. Te vlug en te veel in één keer. Dinsdagavond begon er ook wat bij mij te broeden, ik voelde me ook méér dan pips. Woensdagmorgen belde Zus, die me liet weten, dat veel van de aanwezigen op de begrafenis, na een test, positief tekenden. Die namiddag nog mocht ik bij één van de huisartsen hier ter stede, een test laten afnemen, om ’s anderendaags de uitslag: zeer sterk positief op mijn bord te krijgen. Tien dagen in afzondering. Er zijn ergere dingen! Het is als de griep hebben: spierpijn, verstopte neus, kuchen, hoesten, smaak noch reuk. Ondertussen ligt zowat half België plat, een mens zou toch beginnen twijfelen aan die vaccins. Enfin, bij het einde van deze rit, als we weer op onze positieven zijn, krijgen we een vrijgeleide voor covid van ongeveer zes maanden. Kunnen jullie zonder problemen de eindejaarsfeesten door, zei de vrouwenstem aan de covidlijn. Van geluk gesproken! Deze stresserende periode zorgt ook voor de nodige discussies binnenshuis. En daar heb ik nu toch bitter weinig zin in. Op zo’n momenten staan Echtgenoot en ik niet op dezelfde golflengte, niettegenstaande vijfenveertig jaar samen. Dat beloofd voor de komende zeven dagen.
Op de begrafenis vorige week, een oprecht pakkend moment. Omdat mijn nichtje, die op St.Maarten woont, niet op het afscheid van haar oma kon zijn, verscheen er een prachtige zwart-wit foto van haar (blank) en haar vriend (gekleurd) met in hun armen hun nieuwbakken baby. Tranen in mijn ogen, even slikken. En toen Bart Peeters’ ‘Wat nog komen zou’ weerklonk, werd het nog moeilijker. Die foto en de woorden ‘hoe kwetsbaar we wel zijn’ … kippenvelmoment. Woordeloos en toch zo sprekend!
het zei zoveel …
stralend van geluk
vanuit de verte
zonder woorden
sprak jij ons toe
met een beeld
van hoop en liefde
… de ontroering was groot
Doris Dorné – 29 oktober 2021
2 Reacties
Veel beterschap voor Julie allebei!
Liefs, Isabel
Lieve Doris,
heel veel moed gewenst en probeer toch wat te genieten van jullie verplichte rust.
Hopelijk worden jullie niet te ziek.
Liefs, Hilde