Zes december, de Sint is vanavond op zijn retour naar het verre Spanje. De eerste hindernis met jaarlijkse tristesse in de maand december is genomen. Achtentwintig jaar geleden bracht de goede man de grote Lego piratenboot voor Benjamin. Het cadeau bracht geen soelaas voor mijn toen doodzieke jongste. ‘Ik kan daar toch niet meer mee spelen’, zei hij gelaten. De blokjes waren hem te klein, bijna blind als hij was door de tumor in zijn hoofdje. Nog altijd komen er tranen naar boven als ik aan dat moment denk. Dat Broer de boot met grote liefde voor hem in elkaar stak, kon hem ook niet tot troost zijn. Zoveel verdriet gedragen door kleine, zesjarige schoudertjes valt nooit te vergeten.
Ondertussen staan de Sintgeschenkjes voor onze kleinkroost ‘on hold’ in onze kasten. Het ganse gezin, waarvan drie positief getest, zit in quarantaine. Jammer toch, dat Sinterklaas alleen cadeautjes brengt. Hij zou beter iedereen genezen en een einde maken aan het coronatijdperk. Nu, ziek zijn ze gelukkig niet en wat de goed heilig man hier ter plekke bracht, dat zien ze later wel. Al heb ik soms zo mijn vraagtekens bij al dat Sintgedoe. Ouders (door corona geraakten ze niet aan de nodige spullen), maar vooral kinderen krijgen er stress van. Toch wel raar, hoe we onze kroost opzadelen met een fictief verhaal, waardoor ze niet kunnen slapen of eten van de opgebouwde spanning. Alhoewel, toen wij kinderen waren werd er nog gedreigd met de roe en in plaats van ‘allemaal braaf’ werd er af en toe ééntje op het matje geroepen. Het was toen nog veel erger! En toch hebben wij het overleefd. Dezer dagen laat de Sint toch wel wat van zijn pluimen. Nog voor de goede man in het land is, staan de kerstbomen al in de woonkamers en in de winkelzaken is er van Sint nog nauwelijks sprake, terwijl de etalages al mikken op kerstaankopen. ’t Zijn rare tijden.
De dagen kleuren ondertussen somber en grijs, maar gisterenochtend kwam het verlangen naar zee en strand. Van het boodschappen doen een deugd gemaakt en even tot aan de waterlijn gelopen. Het had vorige week donderdag immers serieus gestormd en dan is het altijd leuk, om eens te kijken wat de golven op het strand hadden gegooid. De morgen was zacht en windloos … een wonder, hier aan de kust! Keek je richting Frankrijk, dan kleurde daar de lucht inktzwart. Keek je richting Oostende, dan verdronk je in magisch blauw. Boven mij, droegen de wolken een gouden randje, getekend door een verstoppertje spelende zon. Prachtig! Mijn dag kon niet meer stuk.
het beeld …
van tengere schoudertjes
verdriet in kinderogen
ik kan er niet omheen
het beeld …
van onaangeroerd speelgoed
het gelaten aanvaarden
ik kan er niet omheen
om dat jongetje van zes
en zijn gebroken dromen
Doris Dorné – 6 december 2021
Eén reactie
Na al die jaren blijft alles haarscherp in je geheugen, net alsof het gisteren was.
Glimlachen bij de mooie , weemoedig mijmeren bij de moeilijke momenten.