Jarig …

Morgen wordt je vijfendertig … zou je vijfendertig worden. Waar is de tijd gebleven? De dag waarop jij besliste, om net als Broer, toch maar eventjes een maand te vroeg uit je cocon te kruipen. Een geboorte in sneltempo, nieuw leven dat in sneltempo zou eindigen. We hadden er geen weet van, maar je was waarschijnlijk al ziek de dag dat je ter wereld kwam. Neuroblastoom, zo bleek later, was een zeer kwaadaardige tumor, eigen aan kinderen, meestal ontstaan in embryonale fase. Een cel die ongevraagd bleef groeien en volledig jouw kinderlijfje inpalmde. We trokken daarmee het slechtste lotje, volgens de artsen in het UZ Gent. Later leerden we, dat je zelfs met betere vooruitzichten ook tot de verliezers kunt horen. Slechts 20 procent kans op genezing voorgeschoteld krijgen, deed me de ernst inzien en ik realiseerde me toen al, dat het niet goed zou komen. Toch leek het alsof alles van een ‘leien dakje’ liep. Na dertien maanden behandeling waren de artsen bijna euforisch, tot een jaar later hen alle moed in de schoenen zonk en de kanker sterker bleek dan alle artsen samen. Ik had je morgen kadootjes willen geven, een zakcentje, misschien wel vijfendertig paar ludieke sokken (Broer kreeg er in oktober veertig paar op zijn verjaardag). Ik zal je morgen omarmen met alle liefde, die ik in me heb!