Niets gaat over …

Het programma op één, een hartbreker gevuld met momenten van herkenning en krop in de keel. Inderdaad, niets gaat over, want een gestorven kind komt dagelijks bij je langs. Je wordt er mee wakker en je gaat er mee slapen. Hier bij ons is Benjamin aanwezig in foto’s en teksten, maar evengoed is er plaats voor Zoonlief. Drie kleurrijke tekeningen van Benjamin hangen al jaren in de keuken, ééntje van Zoonliefs hand (ik heb er jaren om moeten smeken) kreeg een plaatsje in de woonkamer. Ik trachtte altijd een evenwicht te houden. Evenveel foto’s van mijn oudste, als van mijn jongste. Meestal samen, een echt ‘broer’ duo. Ik wou vooral niet, dat Zoonlief het gevoel had niet meer mee te tellen. Kinderen, die achterblijven met het verdriet om een gestorven broer/zus, zijn bijzonder kwetsbaar. Terwijl, wij ouders, soms verdrinken in torenhoog verdriet, verliezen we soms uit het oog, hoe moeilijk de andere kinderen het hebben. Ze verbergen hun pijn, gaan moedig door, sparen ons, ouders. Ooit waren Zoonliefs leerkrachten in het middelbaar een dankbare uitlaatklep, zo hoorde ik. Na elk lesuur bleef hij dralen, om toch nog een praatje te kunnen slaan en Benjamins verhaal was nooit ver weg. Ook de lerares zedenleer hield een oogje in het zeil en liet me weten, dat we het op een goede manier aanpakten. Al is een ‘goede manier’ geen evidentie. Je kan immers nooit echt in iemands hoofd en hart kijken. Het meest ontroerend beeld, gisteren in de reportage, was het beeld van de mama, die na tien lange jaren nog steeds de crocs van haar zoontje droeg. Hier zit na achtentwintig jaar, Benjamins gelukstrol, gekregen van de lieve overburen, nog steeds op de kast. Niet weg te denken uit ons interieur, houdt hij ons doen en laten in de gaten. Bij het afstoffen altijd goed voor een fijne herinnering en een glimlach om mijn lippen. Zie je, niets gaat over en veel komt nog eens voorbij. Zo is dat, elke dag.

niks is gewist

wie en hoe je was

ik weet het nog

kan je niet deleten

wil je niet kwijt

elk moment

een kostbaar gegeven

gekoesterd tot nooit weg

vergeten …

kan niet

mag niet

moet niet

‘houden van’

gaat nooit over

Doris Dorné – 10 februari 2022