Volgende week is het de week van de ‘vrijwilligers’, zo hoor ik meermaals herhaald op de radio, samen met een oproep tot inzet van ons allen. Vandaag reis ik zo’n zevenentwintig jaar terug in de tijd, als hulde aan mijn vrijwilligers van toen. Na het sterven van Benjamin zocht ik een manier om de immens achtergebleven leegte op te vullen. Als thuisblijvende mama had ik immers een zee van uren, dagen, weken, maanden voor me, waar ik wel iets nuttigs wou mee doen. Een beetje ‘zin’ geven aan het zinloze sterven van mijn jongste. Ons verblijf op de kinderkankerafdeling van het UZ Gent, ooit ons tweede thuis, leerde me de noden kennen. Zo rijpte de gedachte van een bloemenverkoop in naam van Benjamin ten bate van het Kinderkankerfonds UZ Gent. Ik wist het geld van het fonds super goed besteed en ging er dus voor. Dat eerste jaar was het vooral een zoektocht naar ‘hoe’ en surfen op ‘buikgevoel’. Affiches maken en ronddragen, scholen contacteren, de gemeente aanspreken, bloemen bestellen … het had wat voeten in de aarde. Ik koos voor mini-azalea en bestelde tweeduizend stuks, die bij levering allemaal in onze woonkamer terecht kwamen. Elk plantje moest nog in een foliezakje, dus dat was handwerk. Echtgenoot bleek daar in eerste instantie niet zo gelukkig mee, maar draaide, willens nillens, bij. Er kwam zonder te moeten vragen, vrijwillige, hartverwarmende hulp van alle kanten: buren, vrienden, familie, scholen, leerkrachten, studenten … ze stonden paraat, om elk op hun manier een handje toe te steken. De tweeduizend plantjes waren in een mum van tijd verkocht en we schreven een prachtbedrag over naar Kinderkankerfonds UZ Gent. De daarop volgende jaren groeide onze bloemenverkoop en de vrijwillig helpende handen zonder dat ik daar echt inspanning voor moest doen. Iedereen droeg het gebeuren een bijzonder warm hart toe. Van tweeduizend ging het naar vijfduizend azalea, om tien jaar later te eindigen met twaalfduizend stuks. De groep helpende handen bleef aangroeien en door de jaren heen, kende elk zijn af te leggen parcours. Het voorbereidende werk was helemaal voor mij, de huis aan huisverkoop leidde ik in goede banen, maar het veldwerk zelf was voor mijn vrijwilligers. Storm, vrieskou, regen … bloemen verkopen in november was niet altijd een pretje en toch stonden ze er elk jaar weer. Dàt waren nog eens vrijwilligers! We sloten af met de tiende bloemenverkoop. Alles kent een begin en een einde. Ondertussen zijn we meer dan tien jaar verder en nog altijd praten velen van hen met weemoed over de warmte van toen. Al die dragende harten en helpende handen samen, schonken het Kinderkankerfonds UZ Gent door de jaren heen, zo’n tweehonderdduizend euro. Vrijwillig en spontaan! Elk van ons draagt de herinnering aan de bloemenverkoop in naam van Benjamin, als een smeulend vuurtje met zich mee. Hoe mooi is dat? Vandaag zijn ‘mijn vrijwilligers’ voor mij nog altijd de ‘goudklompjes’ van toen. Hulde aan hen!
Eén reactie
Heel mooi!