De zomervakantie loopt langzaam aan op zijn einde. Nog welgeteld veertien dagen en dan mogen de schooltassen weer om de schouders! Ondertussen gebeurt er hier op het thuisfront niet veel bijzonders. Vorige week trotseerden we de hitte door zo min mogelijk te bewegen. Vandaag vielen al een paar malse, gesmaakte regenbuien. Het gras zal weer wat kleur krijgen en de bomen en struiken kikkeren op. Zo lamlendig als de blaadjes er bij hingen, zo uitbundig groen ogen ze nu. De ‘Waterloop zonder Naam’, de mooi omschreven gracht op luttele meters van ons huis, stond kurkdroog. Residerende vissen lagen spartelend op apegapen en werden met hulp van de kinderboerderij medewerkers gevangen en daarna vrijgelaten waar wel nog een scheut water te vinden was. Benieuwd of er nu weer wat nattigheid en zuurstof is voor al wat er nog in leeft. Moet ik straks eens gaan bekijken.
Nu ik erover nadenk, hadden we vorige week toch wel één en ander op ons programma staan. Dinsdag bezoek van vrienden, woensdag op visite bij een nicht van Manlief, donderdag onze jaarlijkse afspraak met mijn ‘kraamvriendin’ van bijna éénenveertig jaar terug en vrijdag gaan lunchen met twee plaatselijke vriendinnen als traktatie voor mijn reeds lang voorbije verjaardag. Van echt niksen is er dus niet veel in huis gekomen. Een mens staat er niet altijd bij stil, maar zonder dat je er erg in hebt verzet je soms kleine bergjes. Gelukkig kunnen we dat nog! Want vorige week stierven twee nog jonge mensen uit onze kennissenkring, onze overbuurman/vriend brak, in navolging van mij, zijn voet en zit nu willens nillens honkvast thuis en ook de vriend van mijn schoolvriendin mocht zich een gips laten aanmeten. Warm of niet, zoveel mogelijk genieten is de boodschap. Bovendien heeft Jean-Marie Dedecker groot gelijk als hij zegt (gelezen in Humo), dat mensen grof geld betalen om in Tenerife bij veertig graden te gaan bakken, terwijl ze hier bij dertig graden moord en brand roepen. Hoe rijm je zulke dingen?
Enfin, één ding is zeker: we werden overspoeld door vakantiegangers, die op aanraden van de weerman/vrouw, vluchtten voor de hitte in het binnenland naar de hen beloofde zeebries. Massaal zijn ze afgezakt naar de kust. De winkels zijn omzeggens leeggeplunderd, de vuilniszakken op straat zijn niet te tellen. En als kers op de taart: hier en daar een festival met duizenden bezoekers. Maar … eerlijk is eerlijk van de festivalliefhebbers hadden we nul komma nul punt last! Eindigen met een positieve noot is ook ‘genieten’. Laat het maar rustig verder zomeren … terwijl ik elke dag denk aan die zomer van toen, die hete dagen op de kinderkankerafdeling in het UZ Gent.
de zomer
liggend in het gras
schildert onder
vurige zon
het gemis
tot oeverloos
wat is dat toch
dat verlies
zwaarder doet wegen
met het lengen van tijd
hoe komt het toch
dat steeds vaker
tranen huizen
in mijn ogen
achter gouden zon
lees ik jouw verhaal
tussen de plooien
van jaren verstreken
het verdriet
samen met mij
ouder geworden
maakt me kwetsbaarder
als het zomert
Doris Dorné – 17 augustus 2022
Nog geen reacties