Dezer dagen loop ik zo’n beetje verloren. Een gevoel, dat me elk jaar in zijn greep krijgt en houdt tijdens oktober, november, december en januari. Het zijn die maanden, waarin Benjamin mij, zelfs na negenentwintig jaar, geen moment loslaat. Elke seconde, elk uur, elke dag benadrukt die uitgesproken oneindige liefde voor hem. Oktober en november, de maanden van immense pijn en niet te beschrijven lijden, aftakeling, ontreddering, angstig weten. December de maand van zijn sterven, van opluchting voor hem, van mateloos verdriet voor ons. Januari, de maand van zijn geboorte, de vreugde ooit om zoveel geluk, de toekomst met zoveel dromen (die nooit waarheid zouden worden). Het leven ging al die jaren door, maar in die vier maanden vielen/vallen de dagen me zwaarder dan anders. Ze schetsen verschrikkelijke beelden op mijn netvlies gebrand. Ze tekenen mijn onmacht ten opzichte van mijn stervende kind. Ze schrijven het verhaal van hopeloos verloren lopen in verlangen naar hem, gebukt onder een rugzak vol exclusieve liefde, die je nergens kwijt kunt. Maar hoe moeilijk ook, deze maanden zijn me dierbaar, want ze dragen ook intens warme herinneringen aan mijn empathisch, om iedereen bekommerd, moedig ventje van toen amper zes.
Naast mijn gevecht met het verleden, staan november en december ook voor verloren lopen tussen Sint en Kerst. Terwijl ik mij het hoofd pijnig over de Sint geschenkjes voor mijn schattige kleinkroost, bots ik in de winkelzaken nu al op tegen kerstbenodigdheden en mogelijke kerstcadeaus. Dat allemaal uitgestald op een voetstap van elkaar verwijderd. Ik hoop, dat we dat Sint gedoe zo langzaamaan achter ons kunnen laten. De kleinkids groeien als kool en zijn binnenkort (als ze het nu al niet zijn, maar zich slim genoeg dom houden) te snugger om nog te geloven in zo’n vertelseltjes. Kerst spreekt me dan ook meer aan, maar niet in de zin van ‘geloven’. Ik vind de Kerstman een vrolijke olijkerd, terwijl de Spaanse Sint eerder een stok achter de deur is. Enfin, ieder zijn goesting hé!
Dezer dagen loop ik ook wat verloren in het zoeken van een tekst voor mijn nieuwjaarskaart. Ook dat begint al in oktober en krijgt volgende week een deadline, terwijl ik er nog lang niet uit ben. Dartelende woorden in tekst gieten en een dag later beseffen, dat het niet je dat is. Herbeginnen, om dan ontevreden over wat er staat, nog maar eens te schrappen. ’s Avond je bed in duikelen, een idee krijgen, maar geen pen en papietr willen halen en ’s morgens beseffen dat die mooie gedachte (waarvan je dacht, dat hij wel zou blijven sudderen) gaan pierewaaien is en je tekst dus ook. Ik las in één of ander artikel, dat daar heel veel energie in kruipt en ik kan het beamen. Waarom doe je het dan? Ik hoor het je vragen. Zelfkastijding zeker? Grapje! Niets mooier dan mensen warmen met een eigen tekst.
ik loop verloren
ik loop al zo lang verloren
in die laatste maanden
van jouw verhaal
ik zeg het niet
ik noem het niet
het doolhof
van hart en hoofd
ik loop
ik loop liever alleen
met mijn voelen
met mijn denken
door de laatste maanden
van jouw verhaal
Doris Dorné – 25 november 2022
Eén reactie
Dankjewel, Doris, voor de zo herkenbare gedachten aan onze moedige, kleine maar o zo onverschrokken empathische hartendiefjes… tijd heelt niet alle wonden, de pijn wat ‘verzachten’ lijkt ook niet echt te lukken, daarvoor is die veel te diepgeworteld zelfs/zeker na al die jaren.
Zoals Benjamin in jullie hart verder’leeft’, zo koester ook ik de moederliefde die exclusief voor Pieter was bedoeld… ons hart vergeet hen nooit. Veel liefs, R