In aanloop naar de drukte van kerst en nieuw, waren de voorbije weken nu al warm gevuld. Wandelen langs de kaai met een vriendin op een maandagse namiddag en om de zoveel meter halt mogen houden bij mensen, die willen weten hoe het met me gaat. Warm! Op dinsdag twee buurtjes op bezoek. Een geanimeerde Franse babbel onder vrouwen: een lokale (ik) en twee gestrande, niet meer zo jonge meisjes. Een waardevolle opfrissing van mijn tweede taal en veel dankbaarheid. Warm! Na vijfentwintig jaar van niet meer in zicht, op woensdag oog in oog met een bijzonder iemand uit een ver verleden. Warm! Donderdag, de verjaardag van Manlief. Ons huis ’s namiddags vol mensen met fijne attenties voor de jarige, die er niet was (gelukkig toch, bij uitzondering, voor één keer bereikbaar via zijn mobieltje en dus spoorslags naar huis). Warm! Vrijdagmiddag een uitje met twee lunchvriendinnen. Op uitnodiging van Echtgenoot (een jaarlijks gebeuren) naar aanleiding van zijn ‘jaartje ouder’. Lekker gegeten en genoten in een Chinees restaurant. Warm! En op zaterdag … Zoonlief en de kids op bezoek. Een tafel vol verrassingen (Sint?) en drie blije gezichtjes. Warm!
Deze week kleurt nog warmer. In deze week, negenentwintig jaar geleden, stierf Benjamin. Zijn kleuterjuffen van toen (tweede en derde kleuterklas) kwamen vandaag op de koffie. Al zoveel jaren staan ze er telkens weer met een attentie voor ons en warme herinneringen aan hem. Ook dit jaar zijn er weer meelevende kaartjes van vrienden, familie en van ouders, die zelf een kostbare parel verloren. Warm! Het is ook de week waarin wij, zesenveertig jaar geleden, kozen voor elkaar. Wie houdt het nu nog zo lang vol? Zondag kwamen Zus en schoonbroer Nico over de vloer met in hun armen een fles champagne. Warm! Bij gelegenheid zullen we die eens samen kraken, maar niet op onze huwelijksdag, want dat is ook de sterfdag van Benjamin en dus nooit meer een dag tot feesten voor ons. Neen, die dag is en blijft ‘zijn’ dag. Zo triest, maar ook zo ontzettend warm!
In aanloop naar … is deze week ook een reflectie naar mijn tuimeling vorig jaar. Dankbaar, weer te kunnen stappen, fietsen en met de wagen rijden. Dankbaar, dat mijn bekwame arts, ondanks alle twijfels, mijn afgebroken voet weer in redelijke staat hersteld en geboetseerd kreeg. Dankbaar voor alle onbetaalbare steun, vriendschap en medeleven, gedurende dit jaar van revalideren en relativeren. Dankbaar voor die wollen wikkeldeken. Warm!
de morgen
was mistig grijs
toen hier binnenshuis
een einde kwam
aan jouw kinderleven
buiten draaide
de wereld door
gewoontjes …
terwijl ons verdriet
een uitweg zocht
toen al gedragen
door een warmte
die blijven groeien is
tot groots
in het voetspoor
dat jij achterliet
Doris Dorné – 14 december 2022
Eén reactie
nog een beetje meer warmte nodig? Nu een lieve knuffel ! X X