Dag op dag negenentwintig jaar geleden voelde het zo …
Kleine Prins
die dag stierf jij
een stille dood
over jou gebogen
werden mijn ogen
watervallen
de stroming
van mijn tranen
zocht zich een weg
in de bedding
van mijn wangen
‘nooit meer’
werd toen
‘voor altijd’
Dag op dag, negenentwintig jaar later … het verdriet sleet de bedding tot blijvend, watervallen werden stille tranen, die af en toe nog heimelijk hun weg zoeken in de hang naar ‘warm herinneren’, langs levenslange liefde.
Nog geen reacties