Toen waren we achttien, nu worden (of zijn sommigen al) achtenzestig … vijftig jaar verder. In het jaar drieënzeventig van de vorige eeuw (1973), vlogen wij uit. Weg van het Koninklijk Atheneum te Veurne. Waar is de tijd gebleven? Zondag kwamen we samen in diezelfde school, liepen we door de gangen, langs de klaslokalen gevuld met herinneringen en anekdotes. Een dag boordevol nostalgie en een warm weerzien met velen. De groepsfoto van 1973, als hulplijn tot herkenning, want vijftig jaren kneedden een mens tot ‘anders’. En toch … de basis van toen was er nog altijd. De haren wat grijzer, de gezichten iets méér geplooid, bij sommigen een rugzakje dat kan tellen, maar allemaal blij elkaar nog eens te ontmoeten. Wij, de acht (één jongen, zeven meisjes) van de economische, waren met zijn zessen op het appèl. Top! Samen met bollebozen van de Latijnse en de Wetenschappen goed voor een bende van zevenentwintig ‘oude leerlingen’ en sommige partners. In totaal met éénenveertig aan tafel. Het jaar 1973 sloeg alle records! Hoe dat zal uitdraaien binnen tien jaar, wanneer we nog eens aan tafel mogen schuiven voor zestig jaar afgestudeerd, is nog maar de vraag. Misschien was dit voor velen van ons wel de laatste terugblik, een mens moet realistisch blijven.
Hartverwarmend was het feit, dat velen van hen mij nog altijd linkten aan de gedichten, lange tijd verschenen in het oudleerlingenkrantje van het Atheneum. Hartverwarmend was het, dat één van mijn klasgenootjes, bij het overlijden van haar man, troost had gevonden in één van mijn teksten. Hartverwarmend was het, dat een vroegere vriendin bekende, ontroerd te zijn door mijn schrijfsels. Je hoeft dus geen professor, wetenschapper of bolleboos te worden, om iets voor anderen te betekenen. Jaren geleden, maakte ik mij er druk om, dat het alleen zij waren, die aandacht kregen in het schoolkrantje. Ik schreef toen een boze brief, niet om mezelf in de kijker te zetten, maar om hen er op te wijzen, dat mensen zonder hogere diploma’s ook wel iets in hun mars hadden en een kans mochten krijgen. Ja, ik kan best ook kwaad uit de hoek komen, al voelde ik me daarna toch een beetje schuldig tegenover Mr.Neyts (of Neyt), een vroegere, doodbrave wiskundeleraar, die de interviews deed en de reportages maakte. Hij was zo onder de indruk van mijn boze pen, dat hij er de slaap voor liet en dat had die lieve man eigenlijk niet verdiend.
Hartverwarmend kort was dit weerzien, een update waar we weer een tijdje mee verder kunnen. Een terugblik op het verleden, toen we achttien waren en dachten de wijsheid in pacht te hebben. Een melancholische vooruitblik op nog eens tien jaar verder: een niet zo evident, maar hopelijk nog eens zo’n hartverwarmend weerzien.
de zaal kleurde
met herinneringen …
boven elk hoofd
een ballon
vol nostalgie
getint in
talrijke nuances
anekdotes buitelden
kriskras over elkaar
lippen glimlachten
ogen huilden
harten omhelsden
kort maar krachtig
de voorbije
vijftig jaar
Doris Dorné – 1 februari 2023
Nog geen reacties