Een mooie, toepasselijke naam voor het tijdschrift uitgegeven door en voor ouders van overleden kinderen. De vereniging OVOK vzw ( Ouders van Overleden kinderen) telt dit jaar 40 lichtjes in oktober. Een bijzonder jaar dus, voor deze vereniging, die voor veel ouders van gestorven kinderen, waardevol was en is. Ook voor mij.
Hoe en wanneer ik in contact kwam met de mensen van OVOK, herinner ik me niet meer. Daarom ben ik de voorbije dagen eens in mijn verzameling boekjes gedoken. Het eerste exemplaar dateert van 1998, mijn bescheiden bijdrage tot het magazine (driemaandelijks) vond ik terug in 2001. Ik weet nog, dat mijn eerste en tweede bundel verschenen waren en ik ook voor de eerste keer naar Bornem trok op de jaarlijkse dag, georganiseerd door OVOK, voor ouders die een kind verloren. Daar stond Annemie, een fantastische kalligrafe, met een standje waar je haar kaarten met troostende teksten kon kopen. Op de eerste kaart, die ik in handen nam, stond een tekst van mij. Ik was blij verrast en best trots, dat iemand mijn schrijfsels goed genoeg vond tot troost van anderen. Van daaruit groeide het schrijven voor ’t Vergeet-me-nietje en dat nu al 22 jaar lang. Waar is de tijd? In den beginne stuurde ik proza en gedichten in, gebaseerd op de opgegeven thema’s. Later (tot op vandaag) schakelde ik over op telkens twee gedichten ofte poëtische teksten. Doorheen al die jaren kreeg ik vanuit OVOK echte waardering en erkenning. Mogen schrijven voor het boekje, al die jaren gepubliceerd worden, was voor mezelf zo’n deugddoend ‘verwerken’. Ik ben daar bijzonder dankbaar voor.
Jarenlang trok ik naar de ontmoetingsdag in Bornem. Vooral de verhalen van andere ouders waren een meerwaarde voor mij. Horen hoe elk van ons verschillend en toch ook identiek met het allergrootste verdriet in een mensenleven, het verlies van een kind, omgaat raakt me duizend keer meer, dan de voordracht van een buitenstaander, die het ook maar van horen vertellen heeft. Wat niet wil zeggen, dat Manu Keirse geen aanrader is als het over verlies gaat. Hij geeft je de spreekwoordelijke ’tools’ aan, om met diep verdriet om te gaan. Het is nu al lang geleden, dat ik nog op de jaarlijkse ontmoetingsdag was. Er komt immers een moment, waarop je een beetje ‘los laat’. OVOK gaf mij waardevolle, blijvende vriendschappen. Ook daar ben ik bijzonder dankbaar voor.
Veertig lichtjes dus in oktober voor deze vereniging en veertig pluimen voor alle mensen, die zich hebben ingezet en nog steeds inzetten tot een beetje troost voor de vele lotgenoten in verdriet. Dat verdient een boeketje vergeet-me-nietjes!
tussen honderd boekjes
verloor ik me
in geschreven jaren
vond mezelf terug
in gepende woorden
…
mijn papieren pijn
hield ik
als bladgoud
in mijn handen
…
na het struinen
door beklijvende teksten
het deksel van
de doos vol verdriet
getekend met
‘vergeet-me-niet’
Doris Dorné – 6 maart 2023
Eén reactie
Lieve Doris, dank je wel voor je mooie teksten, lees ze altijd heel snel en hou ze bij, ze zijn prachtig, ik kon op de jaarlijkse landdagen genieten van wat jij bracht, mvg Krist’l