Het was deze morgen een drukte van jewelste in de aanpalende kinderboerderij. Gratis paaseieren rapen … een uitstekend lokaas voor het winnen van kinderhartjes. Eens de chocolade in handen, bleef er van die volkstoeloop niet veel meer te bespeuren. Kinderen en ouders losten als het ware op! Toch vreemd, de impact van zo’n paaseieren raap.
Zelf heb ik dus niks met Pasen. Goede Vrijdag, Paasfeest, Paashaas., Paasmaandag … het glijdt van me af als water van een eend. Vroeger, toen nog blij kind, keken wij uit naar de Paasklokken, die vanuit Rome kwamen aangevlogen en overal eieren dropten. Ze maakten ons wat wijs en wij, onschuldige zieltjes, dat maar geloven. Nu zijn die klokken al een tijdje vervangen door een Paashaas. Ik zag er eergisteren ééntje lopen, ééntje met chiro achterban! Enfin, als de kinderen het maar leuk vinden en ze zich niet ziek eten aan paaschocolade.
En toch heeft deze Paasperiode voor mij een gouden tint, als ik terugdenk aan de kleuterperiode van onze kroost. Er was die keer, dat de paasmandjes vanuit school opgehangen werden in de struiken van het sportpark en de zon grote gaten had gesmolten in al dat lekkers. Veel bleef er niet meer snoepen! Maar de mooiste herinnering, is toen Benjamin na anderhalf jaar volledige afzondering (geen school, geen vriendjes, geen uitjes), eindelijk weer eens mee mocht genieten van het paaseieren rapen. Het was april 1992 en hij zou na de paasvakantie eindelijk terug naar school mogen. Een nieuwe school met nieuwe vriendjes met nog twee maanden tweede kleuterklas in het vooruitzicht. De kleuterjuffen hadden ook voor hem een mandje lekkers voorzien en dus maakten wij onze opwachting aan de poort van de kinderboerderij. Toen de bus stopte en de kinderen joelend uitstapten, verschool hij zich achter mijn rug, maar het ontdooien duurde niet lang. Ik voel nog altijd zijn blijdschap, toen hij het mandje voor hem bestemd, in het kippenhok vond. Getuige daarvan is een foto genomen door een vriendin. Trots poserend, mijn sterk, moedig ventje. Rode muts diep over de oren, dikke groene parka, leuke kikkerlaarsjes aan zijn voetjes en een gezichtje één en al glimlach. Het begin van zijn tweede leventje!
Zie je, de Paasperiode glijdt dan toch niet van me af als water van een eend. Neen, dit is één van de herinneringen, waar mijn hart nog telkens weer warm van wordt, ook al zijn we nu dertig jaar later.
ons verloren kind
stevig bij de hand
lopen wij …
gepakt en gezakt
met liefdevol herinneren
de dagen door
we gunnen
ons verloren kind
een speeltuin in ons hoofd
we schenken
ons verloren kind
de kamers van ons hart
we ontzeggen
ons verloren kind
de kans tot ontsnappen
we waken …
want ons verloren kind
mag nooit verloren lopen
Doris Dorné – 8 april 2023
Eén reactie
Dikke knuffel.