Moederdag vandaag, vandaar deze spinsel opgedragen …
aan alle mama’s, die hun hart in duizend stukjes voelden breken bij het sterven van hun kind.
aan alle mama’s, die gebogen onder het gewicht van diep kervend gemis, verder moeten met hun leven.
aan alle mama’s, die vandaag ongemerkt, heimelijk stille tranen huilen, tussen de geschenkjes door.
aan alle mama’s, die dit verdriet nooit weggespoeld krijgen, omdat dit verlies voor altijd is.
aan alle mama’s, die met de moed der wanhoop, weer grond onder de voeten trachten te krijgen.
aan alle mama’s, levenslang veroordeeld tot eindeloos ‘verlangen’ naar.
Hier onder een tekst, jaren geleden geschreven, na een wandeling op het strand. Het gedicht hangt levensgroot in onze inkom en telkens ik het lees, denk ik aan alle mama’s met nooit meer te helen harten, voor altijd boordevol verloren liefde.
de morgen nog jong
schrijft ze geschiedenis
op golvend blauw
in witte kragen
van brekende branding
pent ze warm herinneren
nooit tanende beelden
houdt ze drijvend
in papieren bootjes
deinend op
getrokken grens
tussen lucht en water
een stroom gedachten
geeft ze mee
naar onbekende verten
en liefdevol
vergoten tranen
langs wangen gespoeld
… tot eindeloze zee
Doris Dorné
Nog geen reacties