Uithuizig …

Uithuizig zijn, het is me, als huismus, niet veel gegeven. Ik slaap het liefst in eigen bed. En toch verlegde ik een week geleden mijn grenzen. Ik mocht tijdens het Graspopper weekend vier dagen op ’thuiswacht’ bij de kleinkids. Zoonlief trekt al sedert zijn zestiende (hij wordt er tweeënveertig) elk jaar naar dit heavy metal treffen. Wat eerst met tentje gebeurde, is uitgegroeid tot een jaarlijks vriendenfeest in een iets meer comfortabele setting. Al die jaren nam Opa de opvang van de kleinkids voor zijn rekening, maar nu ze wat ouder worden en met de examens in zicht, wilden ze liever in eigen woonst blijven. Vandaar, mijn voorstel om te ’thuiswachten’, mits Opa er geen problemen mee had. Zo gebeurde het dus, dat ik vier zomers hete dagen in het binnenland doorbracht. Het was er immers zes graden warmer dan hier aan de kust. Geen enkel probleem met de kids, ze zijn super! Wel stress om de kat, die soms op poezenpootjes haar weg ging, zodat ik steeds op zoek moest of ze het hazenpad niet had gekozen. Het werden vier toffe dagen. ’s Morgens met de twee jongsten te voet naar school, ’s namiddags hetzelfde traject terug. Eén dagje shoppen met Zus, die op vijf minuten wandelen woont. En voor de rest … was ik gewoon de logee, midden de kleinkids, in het huis van Zoonlief en Veerle. Met dank voor het vertrouwen, want het is toch niet evident, om je moeder/schoonmoeder binnenshuis vrij spel te geven.

Ondertussen zijn we al weer een week verder. Graspop is uitgezongen en Hellmut Lotti is stemloos, sedert hij daar zijn opwachting maakte (grapje). Ook de examens zijn voor velen al geschiedenis, de zomervakantie staat voor de deur. De kust maakt zich klaar voor de komende drukte. Festivals, avondmarkten, lokale evenementen … de gemeentelijke agenda’s staan er vol van. Vooral voer voor de toeristen. Wij, kustbewoners, ontlopen meestal die grootse drukte. Zelf prijs ik me gelukkig, we wonen op het rustigste punt van Stad en Bad!

Soms krijgt een mens hartverwarmende momenten in de schoot geworpen. Af en toe twijfel ik er al eens aan, of ik wel verder moet met deze blog, met dit schrijven over het verdriet dat blijft en de liefde, die je niet meer kwijt kunt/mag. Een exclusieve liefde, voorbehouden voor wie er niet meer is. Een verloren liefde, die het hart overschaduwt. Dat er dan mensen op je weg komen, die je op het hart drukken, dat het er voor hen toe doet, dit schrijven, ontroert me tot diep binnenin. Zo was er deze week, Julie, het meisje dat Benjamins’ hart hoteldebotel maakte in de derde kleuterklas en na al die jaren nog vaak aan hem denkt. Zo was er, Ginette, die twintig jaar geleden haar grote liefde verloor en die zich terugvindt in mijn teksten. Zo waren er Nathalie en Hans, die half West-Vlaanderen rond reden en hier onverwachts met een bloemetje voor de deur stonden, zelf getekend door immens verdriet. Zo is er Hilde, die vaak met een hartje reageert op mijn spinsels. Zo zijn zij de mensen, die mijn schrijven ‘waardevol’ maken. Vanuit het diepst van mijn hart, aan hen en alle ook niet geweten ‘blezertjes’ (bloglezertjes): dankjewel!

wind waait

bomen ruisen

zon schijnt

duiven koeren

er zit leven in vandaag

jaren geleden

lag jij

in de kromming

van mijn arm

tranen drupten

langs mijn wang

tussen jouw haren

de dood afwachten

deed zo’n pijn

jij werd

steeds minder jij

wij werden

steeds minder wij

elke dag

stierf jij een beetje

in de kromming

van mijn arm

de wind

de bomen

de zon

de duiven

er was geen leven toen

Doris Dorné – 25 juni 2023