Dertig jaar later …

Vandaag oogt 17 december zonnig, mooi en windstil. Dertig jaar geleden, viel 17 december op een sombere, grijze vrijdag. De kilte hing buiten als een grijze deken over het dagdagelijkse leven. Terwijl velen zich naar de wekelijkse vrijdagmarkt haastten en de geluiden jouw kamertje binnendrongen, nam ik voor altijd afscheid van jou. In de eerste plaats met hartverscheurend verdriet, maar ook met een diep gevoel van opluchting. Wie niet naast je stond, zal het niet begrijpen. Wie niet zag, hoe eindeloos nodeloos jij moest lijden, kan het niet begrijpen. Wie niet wil, moet het niet begrijpen. Hoe ik als moeder, naast het allergrootste hartenverdriet in een mensenleven, ook dankbaarheid meedroeg, dankbaarheid en opluchting omdat jij eindelijk rust vond. Want nu, dertig jaar later, ben ik méér dan ooit overtuigd, dat kinderen niet mogen sterven zoals jij dat moest doen: dag na dag aftakelend in een niet te verwoorden afzien van pijn. Niettegenstaande dat gevoel van dankbaarheid en opluchting toen, is het diepe verdriet gebleven, het gemis nog even groot, de pijn niet te verwoorden, het verlangen soms torenhoog. Vandaag, dertig jaar geleden, zijn de beelden nog even scherp, hoor ik nog steeds jouw laatste vraag: een knuffel, een zakdoek en een zoen.

we gingen door

met ons leven

we gingen door

met leven

we gingen door

zonder jou

op onze schouders

veel te vroeg

een nooit meer

loslatend verleden

meedogenloos getekend

door een verdriet

dieper dan de zee

regen wij

dagen-weken-maanden-jaren

moeizaam aan elkaar

met glas geblazen glimlach

waarachter jij ongezien

een hoofdrol speelde

zo gaan we door

met ons leven

zo gaan we door

met leven

zo gaan we door

met jou

Doris Dorné – december 2023