Gisteren afscheid genomen van Benjamins derde kleuterklas juf. Het was een liefdevolle terugblik op haar leven. Tal van foto’s, aangrijpende teksten, haar favoriete muziek. Ze was de kleuterjuf, die samen met haar vriendin, juf van de tweede kleuterklas, dertig jaar lang voor een bloemetje zorgde op Benjamins verjaardag en sterfdag. Dertig jaar lang een hartverwarmend hem op handen dragen. Zeldzaam en uitzonderlijk … om nooit te vergeten.
Benjamin liep school in de eerste kleuterklas toen we de diagnose ‘kanker’ op ons bord kregen. Hij was net nog geen vier. Van schoolgaan was geen sprake meer. De chemo zorgde voor een verlaagde weerstand en één of andere kinderziekte op doen was uit ten boze. Zo kwam het, dat mijn jongste anderhalf jaar huisarrest kreeg. Van school uit kregen we weinig of geen medewerking. De gevraagde werkjes bleven achterwege, de boekjes waarop geabonneerd ook, van een bezoekje was nooit sprake. Het maakte me zo kwaad! De druppel, die mijn emmer deed overlopen, was de Moederdag waarop Benjamin triest vaststelde, geen geschenkje voor mij te hebben. Mijn hart brak. Op die dag besloot ik, dat zijn terugkeer naar school, zeker niet op die school zou zijn.
Na zestien maanden kregen we groen licht en mochten we de draad van het gewone leven weer opnemen. Benjamin startte in een nieuwe school. Niet evident, als je bedenkt, dat hij er niemand (buiten één vriendinnetje) kende en al die maanden andere kinderen had moeten mijden. Hij kwam er de laatste twee maanden van het schooljaar terecht in de tweede kleuterklas en had geen moeite om er te aarden. Onmiddellijk omringd door een zorgzame kleuterjuf en graag gezien door de klasgenootjes. Een positieve start van zijn tweede leventje!
Na de zomer trok hij enthousiast naar de derde kleuterklas. Het was fantastisch om Benjamin te zien genieten, om hem geliefd te zien. Hij was dan ook een innemend kind, empathisch en zorgend voor anderen. Hij straalde en stal het hart van zijn juf. Zo’n acht maanden later, bij één van de zesmaandelijkse controles, bleek de kanker terug en hoop om te genezen niet meer aan de orde. Benjamin zou nooit de start van het eerste leerjaar meemaken. Beide juffen vroegen me of ze hem mochten filmen, in klas, op de speelplaats, tijdens optredens. Het werd een waardevol geschenk, een bevestiging van mooie momenten in zijn veel te korte leventje. Een ode aan mijn kind, getekend door twee dames, die tot op de dag van vandaag hem en alle herinneringen in hun hart dragen. Gisteren nam ik afscheid van de juf van de derde kleuterklas. Ze betekende veel voor Benjamin, ze betekende veel voor mij … een ontroerend afscheid van een warm en waardevol iemand, die mijn kind op handen droeg!
zoals jij
hem koesterde
zal ik jou
koesteren
alle warmte gekregen
als een wollen wikkeldeken
om mijn schouders
als een brandend kacheltje
in de kamers van mijn hart
ééntje uit de duizend
ééntje om nooit te vergeten
jij …
zijn juf
uit de derde kleuterklas
Doris Dorné – 29 juni 2024
Eén reactie
Dag Doris,
Het zijn die mensen die het verschil hebben gemaakt….heb ik ook mogen ervaren! Achteraf denkend hoe heb ik dat kunnen volhouden….wel mede door hen!
Ik bedank ze ook nog dikwijls…
Vandaag 21 jaar geleden namen we afscheid van Chris…
Herinneringen zijn er voor altijd…Gisteren Vandaag, Morgen, Altijd zal Chris er bij zijn!
Dank je wel Doris voor het mooie kaartje …. met mooie warme woorden!
Warme groeten
ginette