Dertig zomers …

Augustus raast voorbij, morgen al de tiende. De zomervakantie loopt in sneltreinvaart naar zijn einde. Straks staan de kids weer met boekentas in de hand paraat aan de poort van een spiksplinternieuw schooljaar. En ik denk aan jou, Benjamin. We zijn dertig zomers verder, dertig zomers zonder jou. Zonder het woordelijk te vertalen, zonder het te laten merken, valt het me vaak zwaar, ook na dertig lange jaren. Daarom blijf ik hier over jou schrijven, omdat ik weet, dat veel ouders voelen zoals ik. Het praten, het vertellen over jou, is voor een stukje verzand door de tijd, maar de immense liefde voor jou is gebleven. Hier kan ik af en toe nog eens mijn hart luchten en mensen, die hetzelfde meemaakten en voelen, geruststellend laten weten, dat ze niet alleen zijn met hun blijvend verdriet, dat ze er recht op hebben.

Dertig zomers zonder jou, Benjamin. Ik herinner me de hete zomer van 1991, gegijzeld op een ziekenkamertje gelegen aan de zonnekant van de kinderkankerafdeling in het UZ Gent, zagen we de zomerdagen voorbij flaneren. De temperatuur binnenskamers steeg tot 40°. Airco bestond er niet, het was behelpen met een ventilator, verfrissende washandjes en vooral veel zweten! Ziek als je was, heb ik je nooit horen klagen. Buiten bloeiden mensen in zomerse outfits, terwijl jij vocht voor jouw leventje en ik, die nooit jurk of rok droeg, kocht er toen één uit pure noodzaak.

Dertig zomers zonder jou, Benjamin. Ik herinner me de mooie zomer van 1992. We stonden met een standje (klein tafeltje) op de zeedijk. Er was kinderrommelmarkt en we verkochten stickers en pins ten bate van het Kinderkankerfonds UZ Gent. Je straalde. Een zomerfotograaf kwam voorbij en nam een foto van jou, lachend bruinverbrand jongetje van vijf in singlet. Het was puur geluk in een notendop. Later zaaide de halve schaduw over je gezichtje op de foto, angst in mijn hart. Ik zag het als een voorbode voor wat nog komen kon. Niemand wist of weet wat ik toen voelde, wat ik toen dacht. Soms is zwijgen beter.

Dertig zomers zonder jou, Benjamin. Ik herinner me de zomer van 1993, jouw laatste zomer. Hoe we toen al zeker wisten, dat we je gingen verliezen. Hoe we van dag tot dag leefden en ik met argusogen elke minuut, elk uur, naar jou keek. Je was toen al doodziek en kon nog bitter weinig van dingen genieten. We namen deel aan een kinderrommelmarkt en je speelde met je vriendinnetje in het zand, maar de animo was weg. De pijn had je toen al in zijn macht. Ook dat verhaal vind ik terug in beelden van toen. Je was moe, ziek en nergens was het nog goed voor jou. Ik kon alleen maar met lede ogen toekijken en weten: … geen zomers meer voor jou.

Dertig zomers zonder jou, Benjamin. Verleden week op de rommelmarkt hier te Nieuwpoort, één van jouw hartvriendinnetjes teruggezien. Ik was haar tien lange jaren uit het oog verloren, samen met de vriendschap tussen haar mama en mij. Zie je, ook vriendschappen sterven soms een stille dood. Zonder het te willen en toch … Jouw vriendinnetje van toen is nu een knappe jonge dame. Mama van twee zoontjes. Ze vroeg hoe het met me ging en ik weet, dat ze aan jou dacht. Ik zag het in haar ogen. Zo is dat, alle mensen die me kennen, denken automatisch aan jou. Ik hoef niks te zeggen, je hoort er voor altijd bij.

Dertig zomers zonder jou, Benjamin … maar alle zomers zonder jou blijven zomers mét jou!

het krabt

het bijt

dat stuk verdriet

het daagt uit

het haalt uit

op onverwachte momenten

altijd zullen

de zomers

de kleur van

het afscheid dragen

zal er

herinnerd worden

hoe toekomst

verleden werd

toen we

die zomer wisten

wat we

niet wilden weten

Doris Dorné – 9 augustus 2024