’t Is weer voorbij, die mooie zomer … zong ooit een zanger, waarvan de naam mij ontglipte door de jaren heen. De eerste, tweede en derde alinea van het liedje zijn me wel altijd bijgebleven. Ja, vandaag één september, morgen gedaan met vakantiedromen. Zelf zit ik al drie weken met een verkoudheid, die van ophoepelen niet wil weten en ik heb ook wat last van ‘zomermoeheid’. Je kent het wel (of ook niet), het gevoel, dat je heel veel moet meepikken tijdens die twee maanden. In jongerentaal: fomo (fear of missing out) … ‘bang om iets te missen’ van al wat op de zomeragenda gepland staat. Een braderie, een rommelmarkt of kunstmarkt, een optreden, een pretpark, een feest ter gelegenheid van het één of het ander … het voelt alsof je overal moet bij zijn. Leuke dingen, maar ook moe makende dingen. Vooral bij warmere temperaturen, zoals de 34°, die we aan den lijve mochten ondervinden. Die kruipen bij mij wel in mijn kleren, vandaar dat ik hier deze middag zit te bloggen, want ook nu zucht ons terras onder een warmtegolf van meer dan 30°. Eventjes chillen aan mijn klavier doet deugd.
Ik denk aan de kleinkids, morgen hun eerste schooldag. Gedaan met uitslapen, al lagen ze hier nooit lang in bed. Vertederend, het morgenritueel tijdens hun logeerpartijtjes. Vroege vogels uit bed met slaap nog in de ogen. De haren verwilderd door nachtelijk vechten met dromen, ochtendhumeur langzaam ontdooiend. Eventjes bekomen, de donkerte van je afschudden en tijd nemen om het licht te omarmen. Dat vergt inspanning van jonge hoofdjes en lijfjes en vooral … geen overhaasten. Dan zit er iemand naast je aan tafel, die ostentatief luid ‘goedemorgen’ roept. Iemand, die deuntjes mee fluit met liedjes op de radio. Iemand die stomme mopjes maakt waar niet om gelachen kan worden. Enkel boze blikken zijn zijn deel! Vroege vogeltjes van tien of twaalf verlangen alleen maar eventjes rust voor ze aan de slag gaan met de nieuwe dag, net zoals veel volwassenen (en sommigen niet dus).
De eerste schooldag … het eerste leerjaar … de leraar, die schroomvol kwam vragen of hij iets voor jou kon doen. De nieuwe boekentas, toch met zoveel liefde gekocht tegen beter weten in. September staat borg voor gebroken dromen, voor immens verdriet, voor de allesoverheersende pijn van het niet meer kunnen zijn wat klasgenootjes waren, nooit meer kunnen doen wat vriendjes en vriendinnetjes deden. Zoveel tranen gestort, omdat niets meer kon, om alle verloren kansen, om jou Benjamin.
het besef
op amper zes
dat het zo niet
verder kon
dat niets meer kon
hulpvragende armpjes
om mijn hals
duizenden kindertranen
vermengd met
duizenden moedertranen
één brok verdriet
Doris Dorné – 1 september 2024
Eén reactie
Zoveel moederverdriet…💖