Na een zomers weekend bij aanvang van de herfst, liep ik vandaag met genietende voeten door het eerste laagje gevallen bladeren. Zo leuk, om die knisperende plassen goudgeel voor je uit te schoppen en als het ware de herfst onder je stappers te voelen. Nog eens een beetje klein kind zijn kan nooit kwaad. Ja, het najaar met zijn gloedvolle tinten bezorgt me altijd een warm hart.
De bomen waarover ik het heb, staan er al zo’n veertig lange jaren. Ze huizen in de kinderboerderij, palend aan ons stekje. Van ‘mini’ groeiden ze zorgeloos tot ‘maxi’. Bij stormweer buigen ze vervaarlijk hun hoofden, bij zonsondergang kleuren ze tot dieprood. Kauwen houden er hun avondlijke samenkomsten, om daarna met veel gehakketak in bende te vertrekken naar een andere slaapplaats. We zagen ze als opvang voor een zilverreiger of als halte voor de groene halsbandparkieten, die hier grote sier maken. Nu hun kruinen aan de rui begonnen zijn, zullen we sneller dan verwacht, dwars door de takken heen kijken en verlaten nesten ontdekken. Geen kruingeheimen meer voor ons!
Terwijl ik de blaadjes voor me uit schopte, ging ik aan het mijmeren over ons, de mensen uit onze wijk. Vierenveertig jaar geleden werd deze wijk geënt op jonge bomen. Prille gezinnen met of zonder kinderen, plantten zich in de nieuwe verkaveling en schoten er blijvend wortel. Die jonge aanplant kreeg twijgjes, twijgjes die groeiden en bloeiden, twijgjes die braken en stierven. Zo gaat dat in het leven van bomen.
De tijd vloog snel voorbij … nu zijn we bomen op jaren. Bomen met zaailingen, die hun eigen weg zochten en elders wortelden en boom werden. De bomen in onze wijk kennen elkaar nu al jaren. Ze dragen vandaag afgesneden takken en schors waarin liefde en verdriet werd gekerfd. Ze dragen een kruin, die langzaam zichzelf snoeit. Stevig gesetteld zijn ze elkaar tot steun en troost in bange tijden. Onze wijk werd een oud bos, waarin takken elkaar verstrengelen en met zorg waken over elkaar. Prachtige bomen!
Maar … onvermijdelijk buigen wij, de jarenoude bomen, nu langzaam naar afscheid. De dag zal komen, dat we ontworteld worden, zo gaat dat soms in een bos. Ons bos is bijna klaar voor een nieuwe aanplant van hopelijk bomen met even warme kleuren als die van ons. Tot dan loop ik graag nog vaak met liefde door gouden mosterdplassen herfst!
het is niet waar
dat bomen niet praten
ze fluisteren
ze luisteren
naar elkaar
het is niet waar
dat bomen niet voelen
ze buigen
ze nijgen
naar elkaar
ze dragen
in de warmte
van hun kruin
het geven
om elkaar
Doris Dorné – 23 september 2024
Eén reactie
En op een dag zijn we allemaal herinneringen!
Dat is voor mij het lastigste, dat degene waarmee we herinneringen hebben gemaakt, herinnering zijn geworden.
Dat is de circle of live zeker?
Warme groeten Doris,
ginette