September, oktober, november … drie herfstmaanden waarin de nagalm van lang geleden ieder jaar weer doorklinkt. Hoe hartverscheurend was het leven toen. Hoeveel tranen zochten toen hun weg in de bedding van mijn wangen. Het verdriet werd ‘zachter’ met de jaren, maar bleef altijd aanwezig, stil en teruggetrokken in de kamers van mijn hart, in de lange gangen van mijn gedachten. Beelden, woorden, gebaren … niets is vergeten, bitter weinig echt gedeeld met anderen. Hoe vertaal je een pijn waar geen taal voor bestaat? Nu de bladeren vallen, schaduwen langer worden en avonden vlugger donker, klinkt de nagalm van jouw laatste herfst weer in mij. Het verhaal van tal van momenten met jou, mijn stervende kind. Dag na dag, zij aan zij, wachtend op de dood. September, de eerste klas, niet meer aan jou besteed. De leerkracht, die kwam vragen of hij iets voor jou kon doen. De nieuwe boekentas, werkloos in je kamertje. De constante pijn. Het verlangen naar vriendjes en vriendinnetjes. De toen al verloren hoop. Oktober, steeds minder mogelijk. De pijn die groeide, het weten van: dit kan toch zo niet verder. Wij samen in de zetel, jij in mijn armen, mijn tranen op jouw hoofdje. Jou willen helpen en niet kunnen, eindeloze machteloosheid. November, het einde van de herfst en het verdwijnen van de laatste lichtpuntjes in jouw kleine leven. Angst, onmacht, totale ontreddering. De hang naar rust, naar voor altijd slapen. Ondanks een warm nest, reddeloos verloren vogeltje. Mijn ‘mama vleugels’ boden jou geen troost en bescherming meer.
Het zijn beelden, woorden, gebaren waarvan de nagalm geen verdwijnen kent. Het is het verdriet, waar ouders van gestorven kinderen levenslang mee verder moeten. Door de tijd tot zachter geboetseerd, maar voor altijd aanwezig.
verdriet vraagt
tijd en geduld
tot een stukje slijten
tot wat zachter worden
maar we hoeven
het niet te ontlopen
er om heen of er langs
geraken we in
ons mensenleven nooit
voelen en denken en weten
zijn eenzaam om dragen
een echte taal
tot verdriet verhalen
bestaat er niet
blijvende pijn
zorgt voor
levenslang nagalmen
Doris Dorné – 11 september 2024
Eén reactie
warme knuffel Doris….. meer dan woorden
chris X