Het gaat snel, het ouder worden. Eind deze week telt Manlief een jaartje méér. Op zijn sloffen loopt hij naar halfweg zeventig. In diezelfde tijdspanne is ook de Sint aan de beurt. Jaarlijks sloft deze goede, door en door oude man van dak naar dak, van schoorsteen naar schoorsteen … vreselijk! Pakjes- en feesttijd dus. Er werd een etentje voorzien, samen met kids. Kwestie van deze speciale verjaardag van Echtgenoot, toch een beetje in de bloemetjes te zetten. Jammer genoeg zitten onze twee oudste kleinkids eind volgende week in de moordende examenperiode en kon dan van ‘feesten’ geen sprake zijn. Bovendien zou de sloffende Sint op die datum al het land verlaten hebben. Een andere oplossing diende gezocht! Een week te vroeg je verjaardag vieren kan geen kwaad (dat hebben we dan ook al gehad) en nu onze kleinkids zo stilletjes aan het hele Sint gedoe ontgroeien (ik denk, dat de goede man hier ten huize, op zijn laatste sloffen loopt), bleken de toch nog aanwezige cadeaus ook gisteren in de smaak te vallen. Het werd een topdagje! Wij blij, kids blij, iedereen blij.
En zoals altijd, gingen ook nu mijn gedachten richting Benjamin. Naar zijn allerlaatste 6 december, zijn laatste keer Sinterklaas. Hij kreeg de grote piratenboot van Lego, het zeeroverschip dat hij zo graag wou. Toen al doodziek en bijna blind, bracht het hem geen blijdschap meer. Ik hoor het hem nog zeggen: ‘Ik kan daar niet meer mee spelen’. Een droge vaststelling, maar het verdriet op die kleine, zesjarige schoudertjes brak mijn hart en vulde mijn ogen met tranen. Grote Broer puzzelde met veel liefde de boot voor hem in elkaar, Grote Broer was beter dan de beste broer. Elf dagen later stierf Benjamin. Jarenlang vergaarde de piratenboot stof op de vensterbank van zijn slaapkamer, tot hij in een doos verdween en een plaatsje kreeg in de kast. Toen er kleinkids kwamen, nam Broer hem mee, maar de herinneringen bleven.
Vorige week gekeken naar ‘Leven in verlenging’ met Tore Sercu. Over zeker weten, dat je moet sterven, maar niet wanneer en hoe. Over zeker weten, dat er geen toekomst meer is. Een sprekende, driedelige reportage, over bergen die verzet worden en de desolate eenzaamheid van verdriet. Ook Benjamin leefde drie jaar in verlenging (bijna vier toen we hem ziek wisten, bijna zeven toen hij stierf) en wij leefden in verlenging mee. Als ouder in verlenging leven, een emotioneel uit jezelf stappen ter bescherming van iedereen om je heen. Wat je zegt, wat je doet, nooit kan er iemand je hoofd en hart écht doorgronden. Vanop eenzame hoogte boetseer je in die verlenging een ander denken, kijken en voelen met als enige zekerheid de dood van je kind. In verlenging leven … toneelspelen met bloedend hart.
jij wist het
ik wist het
wij wisten het
overwinnen utopie
vechten niet meer
aan de orde
van strijd
nooit nog sprake
gegijzeld door
dagen in verlenging
als wrakhout
op nat zand geworpen
Doris Dorné – 2 december 2024
Nog geen reacties