Het wordt vaak gezegd: ‘Laat het verleden los, laat wat is geweest achter je’. De vraag wordt je af en toe gesteld: ‘Ben je daar nu nog mee bezig, na al die jaren?’. Maar waar mensen niet bij stilstaan, is dat je het verleden niet kunt ontvluchten. Vergeten is niet aan de orde, want méér dan eens confronteert het dagdagelijkse leven je met wat was. Kranten, televisie, radio … de media (zonder dan nog instagram, tiktok, facebook en dergelijke te vermelden) stellen je vaak voor voldongen feiten en katapulteren je terug in de tijd. Je gebarsten gebleven hart, hier en daar met wat lijm bij elkaar geraapt, krijgt dan telkens weer een flinke opdoffer. Zo was het vorige week, bij het openslaan van de krant. Een prachtig, vijfjarig meisje keek lachend in de lens. Verbonden met een infuus, kaal hoofdje. Kankerpatiëntje, moedig vechtertje tegen een neuroblastoom, fase vier. Ik stond zo weer op de kinderkankerafdeling van het UZ Gent, nu al vijfendertig jaar geleden. Bij een eerste gesprek met één van de artsen kreeg ik te horen, dat mijn jongste, toen net nog geen vier, een neuroblastoom fase vier had. Het bleek één van de kwaadaardigste en moeilijkst te behandelen tumoren te zijn. Ze gaven ons twintig procent overlevingskans. Een eerlijke, maar hartbrekende prognose, die ik altijd voor ogen ben blijven houden. Het werd een jaar van chemotherapie, chirurgie en bestralingen. Benjamin doorliep het traject zonder veel ‘hindernissen’ en dertien maanden later werden we uit het ziekenhuis ontslagen. Weer waren de artsen eerlijk: er was grote kans op herval en dan zou er nog slechts één procent overlevingskans blijven. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Ik volgde mijn kind met argusogen en wist anderhalf jaar later, bij de eerste pijn seintjes, de kanker terug en het gevecht verloren. In het artikel over het kleine meisje vorige week, herkende ik volledig ons verhaal. Het maakt me triest, dat vijfendertig jaar verder er nog steeds bitter weinig vooruitgang is geboekt bij neuroblastoom, niettegenstaande de behandeling nu nog intenser kan. Stamceltransplantatie, immunotherapie … dat kenden we toen nog niet. Blijkbaar is het neuroblastoom daar ook niet bepaald van onder de indruk. De tijd is voorbij gevlogen, maar het verleden kun je niet ontvluchten. Het kleine meisje in de krant vorige week, dat was Benjamin vijfendertig jaar geleden … niets is veranderd. Jammer genoeg. Zo triest.
er liggen laagjes
op ons gebarsten hart
laagjes die verdoezelen
hoe moeilijk het vaak is
om gewoon door te gaan
met alledaags leven
moeizaam gelegde laagjes
ter bescherming van
niet te ontvluchten verleden
Doris Dorné – 24 maart 2025
Eén reactie