Het overlijden van Danny Verbiest, Mr. Samson, bracht een waterval herinneringen met zich mee. Mooie, intens warme herinneringen, beelden die je nooit vergeet. Mijn hart glimlachte en huilde, om de man, die vierendertig jaar geleden de kinderkankerafdeling van het UZ Gent volledig op zijn kop zette. We schrijven voorjaar 1991. Op afdeling 3K6, de toenmalige kinderkankerafdeling van het UZ Gent, sedert een paar maanden ons tweede thuis toen, speelde het prille begin van Samson een bijzonder grote rol. De fantastische hond was overal te bekennen in de glazen kamertjes, waar kleine mensjes moedig vochten voor hun leven. Hij sierde dekens, lakens en t-shirts. Hij was de knuffel, die elk kind wel wou hebben als steun en troost op moeilijke momenten. Hij was de welkome gast op televisie, die traantjes en pijn even deed vergeten. Om het kort te zeggen: iedereen was zot van die zich steeds versprekende hond.
Op één van de dagen in één van die glazen kamertjes, las ik in het tijdschrift Libelle een reportage over Make A Wish, de vereniging die dromen van zieke kinderen probeerde waar te maken. Ik nam telefonisch contact met de vraag of ze Samson eens niet tot op de kinderkankerafdeling konden brengen. Ja, dat kon, maar niet voor alle patiëntjes, ik moest het wel aanvragen voor Benjamin persoonlijk. Geen haar op mijn hoofd, dat daar aan dacht en dus vergde het een andere aanpak. Via de kleuterjuf van dienst op de afdeling, Juf Sonja, kreeg ik het adres van Gert Verhulst (toen nog twintiger) in handen. Pen en papier deden de rest. Op de vraag of Samson en Gertje eens langs wilden komen bij de kankerpatiëntjes, kreeg ik een positief antwoord. In oktober was het zover, de ganse afdeling werd versierd ter ere van de komst van Samson.
Het werd een bezoek om nooit te vergeten. Doodzieke kinderen, gevangen in kleine glazen kamertjes geboeid aan het infuus, konden hun geluk niet op, toen Samson met Gert en Mr. Spaghetti op het toneel verschenen. Danny Verbiest stal de show. Mondmasker voor, liet hij Samson spreken met alle patiëntjes, terwijl Koen Crucke tranen in de ogen kreeg en Gert Verhulst, door zijn koele houding, een beetje uit de toon viel. Het ging van kamertje naar kamertje (zo’n twintigtal) en in het zog van die pratende hond liepen ook de artsen en het verplegend personeel. Even was er alleen maar blijdschap op de afdeling waar vaak verdriet en angst de norm waren. Het was prachtig en aandoenlijk.! Elk kind kreeg een petje en een poster met de handtekening van Samson en zijn gevolg.
Bij het ruimen van een aantal kasten vond ik laatst ook nog enkele kaartjes terug, me toegestuurd, na een woordje van oprechte dank van mijnentwege, door het toenmalige team van Samson. Ook een kaartje met Kerst of na Benjamins overlijden, een woordje van troost. Nog altijd warmt deze herinnering mijn hart. Nog altijd hoor ik Danny Verbiest als Samson praten met de patiëntjes. Nog altijd zie ik het grote geluk in de kleine kamertjes. Het was een dag om nooit te vergeten! Eén patiëntje deelde niet in het enthousiasme en dat was Benjamin. Lag het aan de chemo, die hij net voor het bezoek gekregen had? Lag het gewoon aan de nuchterheid van mijn vijfjarige? ‘Ik heb wel gezien, dat Samson geen echte hond is’, was zijn repliek en daarmee was de kous af. Mijn hart had Danny Verbiest, alias Samson, voor altijd gestolen en de dag dat hij de pratende hond niet meer was, was Samson voor mij Samson niet meer.
Ik denk, dat vandaag, bij het overlijden van Danny Verbiest, veel ouders van toen terug zullen denken aan die éne dag op de kinderkankerafdeling 3K6 van het UZ Gent!
Samson
Danny … de échte
hoe jij die dag
onze kinderen uit
de bol deed gaan
op zieke gezichtjes
groot geluk schilderde
je hebt het
nooit écht geweten
hoe jouw bezoek
vrolijkheid bracht
zon en warmte toverde
in die kille witte wereld
waar het vechten
op leven en dood
de normale gang
van zaken was
Doris Dorné – 15 april 2025
Nog geen reacties