De mussen vallen omzeggens van het dak, de hitte hangt als een loden mantel om het huis. Geen mens te bespeuren in onze, anders ook al rustige straat. Het kwik stijgt met de minuut naar hoger, terwijl onze batterij neigt naar ‘plat’. Weinig bewegen, veel drinken … het juiste moment, om een beetje op dit klavier te tokkelen. Niet dat er veel nieuws te rapen valt. Ten huize Jonckheere viel na Veerle, ook Zoonlief ten prooi aan de zoveelste coronavariant. Toch niet te begrijpen, dat na alle vaccins, het monstertje gewoon zijn gang blijft gaan. Je zou je er op den duur vraagtekens beginnen bij stellen.
Gisteren een paar teksten geschreven voor het volgende Vergeet-me-nietje, het boekje van OVOK (Ouders van overleden kinderen). Al jaren publiceren ze mijn schrijfsels en krijg ik van hen waardering voor mijn werk. Het is de enige uitgave waar ik nog poëzie voor neerpen en misschien wordt het toch tijd, om de fakkel door te geven aan de nieuwe generatie. Alles kent immers een begin en een einde, dat moet je gewoon willen aanvaarden.
De zomer is vaak een inspiratie tot schrijven. Herinneringen hangen alom en vooral de zonsondergang brengt me vaak in gedachten bij Benjamin. Hij stond, als jongetje van vijf, telkens in volle bewondering voor die roodgloeiende bol, die langzaam naar beneden kwam. Manlief, die voor alles een uitleg bij de hand heeft, vertelde hem, dat hoe roder de zon was, hoe meer vuil stof er in de lucht hing. Het was als een beetje een droom aan diggelen gooien, de schoonheid van iets hardhandig kapot maken. Niet, dat mijn jongste er zich toen veel van aantrok, want de betovering van de zon in vuur en vlam, toverde telkens weer lichtjes in zijn ogen. Kleine momentjes geluk. Vandaar volgende tekst, gemaakt voor het Vergeet-me-nietje.
verankerd
tussen rul zand
en de lijn getrokken
van eb naar vloed
… jouw beeld
zomers zakkend
bloedrode zon
draagt jou
voorbij de dag
het water in
valavond
in vuur en vlam
stempelt op
gloeiende zee
wie je was
… mijn hart brandt
Doris Dorné – 19 juli 2022
Eén reactie
Dag Doris, ik ken jou van het tijdschrift Vergeet-me-nietje, waar ik helaas lid van ben. Wij zijn onze zoon verloren op 9 mei 2021. Ik lees het tijdschrift helemaal uit, vaak op één dag, omdat het zoveel troost biedt. En dat is ook zo voor jouw teksten, gedichten en spinsels. Je weet niet wie er dit allemaal leest, maar geloof me, ik vind er veel troost in. Enkel ouders die hetzelfde hebben meegemaakt, kunnen verwoorden wat ik voel. Dus niet te vlug stoppen met schrijven, je werk wordt gewaardeerd. Liefs, Nathalie