Morgen één september … gedaan met laat opblijven en lang uitslapen. Het wordt weer aanpassen. Vorige week hadden we onze kleinkids van dertien en tien voor een tweetal nachtjes op logement. Zalig! Een paar weken geleden mochten onze oudste kleindochter dertien kaarsjes uitblazen op het verjaardagsfeestje bij opa en oma en wij vierden mee. Dertien jaar ‘houden van’ … zo is dat. Zoonlief en eega zitten dus met een heuse tiener in huis. Een prachtexemplaar dan nog: lange blonde haren en korenblauwe ogen. De komende vijf jaren worden dan ook pittig. Nu al zijn er discussies over te korte shortjes en te strakke topjes. Pa kijkt met argusogen naar zijn dochter, die hem de komende tijd zal ontgroeien. Dertien, dat is schipperen tussen nog klein zijn en al groot voelen. Zoeken naar balans tussen meisje en vrouwtje in de dop. Niet weten waar horen en overal bij willen horen. Dagen van zweven en dagen van vallen. Veel willen en nog niet mogen of kunnen. Dertien is een doolhof van gevoelens, waarin vaak verloren gelopen wordt. Maar meisjes van dertien kunnen ook nog tevreden en gelukkig zijn met een uurtje struinen op een stukje duintop en zand tussen hun tenen. Méér had onze prille tiener niet nodig de voorbije twee dagen. Het is ook zo leuk om naast haar te lopen en haar te horen babbelen over wat er in haar mooie hoofdje allemaal speelt. Wonderlijk, hoe ze deze zomer een heel stuk gegroeid is. Ze maakt lekkere mocktails en mij boetseert ze tot jonger. Ik kijk met veel liefde naar haar, dertien jaar ‘houden van’ … zo is dat.
In haar kielzog loopt kleinzoon van tien. Even blond, zelfde korenblauwe ogen. Niet zo rad van tong, rustiger. In dat kleine jongetje zie ik vaak mezelf terug. Graag thuis, niet zo’n durfal als zijn zus. Dikwijls verloren in fantasiespel (zoals zijn papa vroeger) en verzamelaar van alles en nog wat. Nu een huismus, maar wie weet wat ‘later’ in petto heeft. Hij is mijn liefste kleinzoon, natuurlijk, want ik heb er maar ééntje. Tien jaar ‘houden van’ … zo is dat.
En dan is er nog ons jongste exemplaar. In de loop van deze maand wordt ze acht. Vrolijke spring-in-’t veld, overtuigd geadopteerd te zijn wegens haar donkere, ‘Turkse’ haren en bruine ogen! Fantasie te over. Acht jaar ‘houden van’ … zo is dat.
Vandaag één september … terwijl onze kleinkids de school binnenliepen, verplichtte ik mezelf om voor de eerste keer na negen maanden, terug op mijn fiets te kruipen en het lukte me wonderwel een paar rondjes te rijden. Op één september kun je je immers niet laten kennen. Geen zorgen dus, lieve blezertjes (bloglezertjes), weer een stapje vooruit in mijn revalidatie! Kleinkinderen blij met hun eerste schooldag, ik blij met mijn eerste fietsritje.
Vandaag één september … aan Benjamin gedacht, teder over hem gepraat met een vriendin. Een bijna negenentwintig jaar verloren ‘houden van’ altijd dichtbij … zo is dat.
Eén reactie
Nog steeds adembenemende poëzie!
Nog veel sterkte gewenst ook , want verdriet en het gemis blijven .