Een zucht van …

In de eerste plaats een zucht van opluchting, om ontslagen te zijn van verplichte feestdagen. Een zucht slaken, zoals de kleinkinderen, na het voorlezen van de obligate nieuwjaarsbrieven. Lange brieven, wel tot vijf keer hand gekopieerd en exemplaar na exemplaar steeds minder leesbaar. Een ware foltering. Je zou er van gaan zuchten. Zelf was ik daar ooit ook niet zo’n fan van, meen ik me te herinneren., van dat schrijven en vooral niet van het voorlezen. Enfin, het ligt achter de rug, we kunnen allemaal weer vrij ademen. Leve het ritme van de gewone alledag.

Een zucht van geluk, midden de winter. Het overviel me zomaar vlak na kerstmis. Reden? De sterkte en kracht van een madeliefje in onze tuin. Hoe ik op een sombere regendag ineens oog in oog stond met een gouden hart, midden een krans witte bloemblaadjes. Madeliefjes sterven niet, ze komen elk jaar eigenwijs terug. Ze zijn mijn lievelingen. Ze dragen het verhaal van Benjamin. Nooit vergeet ik die dag in mei, toen we op zesmaandelijkse controle moesten. Een zonnig, warme dag. Het was even onze beurt afwachten voor de scanner en we nestelden ons in het gras, onder een UZ boom, tussen wel duizenden madeliefjes. Alles was vol licht en zo mooi! Een kleine jongen tussen al die bloempjes en de zon hoog aan de hemel. Luttele uren later, na het lezen van de scanner, verloor alles zijn glans en werd alles donker. Zo voelt het als er geen hoop meer is. Maar … de liefde voor de madeliefjes is gebleven, ze dragen kracht en sterkte uit. Net als alle moedige, sterke patiëntjes tijdens hun behandeling. Het zijn allemaal ‘madeliefjes’.

Ondertussen zijn we twee weken ver in het nieuwe jaar. Echtgenoot zette 2024 ziekjes in en is nog altijd niet ‘de oude’. Onze twee jongste kleinkids kwamen een paar dagen logeren voor de gebruikelijke uitstapjes (Dreamland, bioscoop). Het waren vooral bijzonder natte dagen. Gelukkig bleef er toch ééntje droog, zodat ze zich konden ingraven op het strand. Ik kwam met een twee ‘zandkinderen’ thuis. ’s Avonds ging het richting schaatspiste. Al bij al een leuke logeerpartij. Met het ouder worden komt ook Benjamin vaker ter sprake. Zo gaf een foto van Gert Verhulst in de krant, de aanleiding tot vertellen. Ooit schreef ik hem immers aan met de vraag of ze de kinderkankerafdeling eens niet konden verrassen met een bezoekje. Het was het beginnend verhaal van Samson en elk kind op de afdeling was er zot van. Er werd positief op mijn vraag gereageerd en enkele maanden later was het zover. Een piepjonge Gert, Danny Verbiest toen nog de stem van Samson en Mijnheer Spaghetti (Koen Crucke). De ganse afdeling stond op stelten! Ik toonde de foto’s van toen aan onze jongste kleindochter van negen.. Het verhaal maakte grote indruk, want de volgende dag, tijdens het wandelen, hoorde ik het haar woordelijk vertellen tegen haar broer. Hartverwarmend, want ik ben er zeker van, dat ze het nooit zal vergeten en dat ze het nog vele keren zal vertellen . Zo zal ze Benjamin meedragen en verder laten leven in herinneringen. Ook dat is een zucht van geluk waard!

nooit gekend

wil niet zeggen

voor altijd onbekend

straks vertellen

foto’s en gedichten

hen jouw verhaal

straks zullen ze

van je houden

om wie je was

straks zullen ze

jou kennen

jou omarmen

met verwondering

met bewondering

jou meedragen

in hun hart

Doris Dorné – 12 januari 2024