Eerst en vooral: aan al mijn ‘blezertjes’ (ik schat een tiental blog lezertjes) een bijzonder hartwarmend 2025! Mijn kaartjes zijn op de Post, ze komen in een ‘rotvaart’ naar jullie (zij die ik ken, natuurlijk) toe.
‘Hangouderen’ … is mijn stopwoordje sedert oudejaarsavond 2024! Er wordt zo vaak gewag gemaakt van ‘hangjongeren’, maar gisterenavond voelde ik me een ‘hangoudje’, zittend (hangend) in mijn zetel voor televisie (waar bitter weinig op te beleven viel buiten een gezellig ‘Vrede op Aarde’), noestig trachtend mijn oogleden open te houden tot klokslag twaalf. Ik prijs me gelukkig, dat ik blijkbaar de enige niet was (ha,ha!). Maar … we hebben het gehaald: middernacht. Hangouderend rolden we het nieuwe jaar in met een opgenomen documentaire over Brian Jones, ooit stichter van de Rolling Stones, maar velen onbekend. Niet, dat ik er vrolijk van werd, want hij stierf al op zevenentwintigjarige leeftijd. Buiten gezet door een vader, die andere dromen had voor zijn zoon, dan de zoon zelf. Amper zeventien en thuisloos. Beetje op de dool geraakt, om later toch die eigen droom waar te maken. Jammer genoeg bleek succes hebben niet de juiste formule om echt gelukkig te worden. Mooie jongen, die Brian Jones. Fantastische muzikant en tekstschrijver, maar vooral onzeker en gedomineerd door Mick Jagger. Of toch voelde het zo voor hem. Een veel te kort leven vol vrouwen en drugs en een roemloos einde. Te jong gestorven, te vroeg vergeten. Ja, de start van 2025 begon met een triest gevoel.
Enfin, de kerstvakantie zit er bijna op, de solden kunnen starten. Een beetje verwarrend, Kerst en Nieuw zo halfweg de week. Zijn we nu dinsdag, woensdag of donderdag, vroeg ik mezelf vaak af. Een mens ziet op de duur de dagen door het feestbos niet meer. Nu kunnen we beginnen aan elf doodgewone maanden, I love it. Het is dan ook met een gevoel van blijdschap, dat ik de eerste dagen van het nieuwe jaar omarm. Nog een keertje naar ‘Winters Nieuwpoort’ (de vroegere kerstmarkt), maar niet vandaag. Al dat zoenen en omarmen van verre bekenden, sedert corona doe ik daar niet meer aan mee. Even wachten tot die koorts gezakt is, een mondelinge wens van diep uit het hart zal genoeg moeten zijn. En volgende week … terug naar het normaal, ‘hangouderen’ zonder scrupules! Volgende week ook terug naar ‘rust aan de kust’! Het is hier momenteel een ware overrompeling. Trams volgestouwd met duwende, trekkende, ongeduldige mensen. Halve wilden zijn het soms. Tien minuten wachten op een volgende tram? Niemand kan dat nog. Vroeger was er pas om het uur een exemplaar beschikbaar. Tal van keren een uurtje moeten wachten! Met kerst trokken we in de namiddag naar ‘Winters Nieuwpoort’. Een ware volkstoeloop! De ijspiste bleek te druk voor de kleindochters en bovendien zaten er een paar wilde hooligans op, dus langer dan acht minuten heeft het schaatsen niet geduurd. De wandeling naar en van bleek wel deugddoend voor de ganse familie en dat was mooi meegenomen. Vorige week ging het dan, Manlief en ik, richting kerstmarkt De Panne. Veel reclame zal ik er hier niet voor maken, want dan gaat iedereen daar naartoe, terwijl het zo leuk is als er wat minder volk rondloopt en ik geen uur in de rij moet staan voor een jaarlijks bakje overheerlijke appelbeignets. Njam, njam! Ze staan elk jaar, als enige, aangestipt op mijn anders overigens lege bucketlist en zijn het hoogtepunt van de obligate veertiendaagse kerst- en nieuwjaarswetten. Of … hoe ik een jaar kan teren op een kartonnen doosje met vijf stukken appel en een handvol poedersuiker. Méér moet niet!
in de verte
klinkt de klank
van twaalf uur
nieuwjaarsnacht
het doffe ploffen
van gekleurde vuurpijlen
voor de buis
hou ik de laatste dag
echt voor gezien
het doek
mag nu wel vallen
over ’t feestgedruis
morgen neemt iedereen
iedereen in de armen
maar ik …
ik wil alleen
maar armen om me heen
die me echt omarmen
Doris Dorné – 1 januari 2025
Nog geen reacties