Nog maar eens een week afgevinkt, we zitten halfweg februari. Valentijn gaf zijn paard de sporen, nu zetten we koers naar carnaval en de krokusvakantie. Tijdens de kouwelijk voorbije dagen spendeerde ik de uren met het uitmesten van een paar kasten. Binnenkort hoor ik tot de zeventiger club en blijkbaar geeft me dat ‘kastenkoorts’, het gevoel van ‘er moet orde geschept worden in de inhoud van dit huis’. Na enkele keren een geworpen blik en zuchtend weer gesloten kastdeuren, dan toch de koe bij de horens gevat.
Zo kwam het, dat deze week, duizenden en duizenden woorden tussen mijn vingers gleden. Talloze kaartjes met honderden dankjewels, zeeën medeleven, bergen gelukwensen … verdwenen uit de dozen waar ze al jaren in verbleven. Een afscheid, dat me langs bijna vijftig jaar leven deed flaneren, stilstaan, herinneren. Momenten van terugblikken en herbeleven.
De fijne wensen ten tijde van ons lang geleden huwelijk. Felicitaties bij de geboorte van twee kostbare parels. Hartverwarmend medeleven tijdens Benjamins ziek zijn en na zijn overlijden. Fantastische reacties op alles gedaan ten bate van het Kinderkankerfonds UZ Gent. Mooie woorden, lieve woorden, troostende woorden, moedgevende woorden, verhalende woorden … ze verdwenen deze week uit mijn kast, maar vergeten worden ze nooit. Liever dan het ooit aan iemand anders over te laten, nam ik het lot van al die woorden in eigen handen.
Nu nog omvat die bewuste kast tientallen mappen met honderden brieven, reportages, interviews, foto’s en krantenartikels over dingen gedaan, geschreven en gezegd. Deze inhoud laat ik na (bij wijze van spreken) als kennismaking voor later. Het zijn blijvende, stille getuigen van waar ik ooit voor stond. Misschien zorgt het later allemaal nog eens voor verbazing bij de kleinkids. Maar ik maak me zeker geen illusies, op een dag belandt alles sowieso op het afvalpark. Duizenden en duizenden woorden … gedoemd tot verdwijnen.
ik las ze
nog één keer
de vele kaartjes
de talloze brieven
de gekregen mails
ik sloot ze
in mijn hart
tot nooit vergeten
letters dartelden
woorden ontroerden
teksten omarmden
terwijl oud papier ritselde
kreeg het ver verleden
weer even zachte glans
het winterde buiten
het zomerde diep in mij
Doris Dorné – 16 februari 2025
Nog geen reacties