Ja, bij het kasten opruimen kom je nogal wat verleden tegen. Zo ook ‘het dagboek van een zeventienjarige’! Dan ga je even (je verliest de tijd uit het oog) zitten en lees je je ik van toen. Soms smoorverliefd, dan weer niet. Soms euforisch blij, dan weer niet. Soms kwaad om onbenullige dingen, dan weer niet. Soms in de clinch met ouders, dan weer niet. Je belandt op een foto met een vroegere klasvriendin, waar je al tijden geen band meer mee hebt. Toch ben je nooit vergeten, dat haar vader/kunstenaar ooit op jouw vraag een werkje voor je maakte. Zomaar, zonder er geld voor te willen. Een klein schilderijtje van de Nieuwpoortse haven, als geschenk voor Vaderdag. Het ligt hier nog altijd in de kast. Veel verhalen over fuiven en uitjes met vrienden. Veel momenten van weinig zelfvertrouwen. Vriendschappen waar je nu vreemd op terugkijkt. Raadgevingen, die je nu in de wind zou slaan, maar toen niet. Beslissingen te snel genomen, waarover spijt achteraf te laat kwam. Een krantenfoto: jij en de vriendenploeg, helpende handen bij schilderwerken in de jeugdclub Climax hier ter stede en ondertussen al eeuwen niet meer bestaande. Leuke tijden toen. Een ansichtkaart van het bekende Engelse schip ‘The Cutty Sark’, dat je bezocht in Londen als afstudeerprijs Engels aan het Koninklijk Atheneum te Veurne. Mooie teksten ook, gedichten vol romantiek en dramatiek en heimelijke liefdes. Ja, ooit was je een meisje van zeventien!
Zo blijf je natuurlijk bezig met opruimen, want de tijd vliegt terwijl je aan het stoeien bent met een pak herinneringen. Enfin, mijn dagboek van zeventienjarige ligt ondertussen zieltogend in de papiercontainer, samen met nog ander papieren verleden. Na deze grondige schoonmaak blijft me vooral bij: de vele warme dankwoorden op kaartjes, de elk jaar weerkerende warme gedachten aan Benjamin, talloze verjaardagswensen, de gekregen waardering in geschreven woorden … een ongekende zachtheid. Het geeft me rust in mijn hoofd, die opruimactie. Ik gun niemand anders het klakkeloos weggooien van zoveel hartverwarmend verleden. Neen, in al die uren gespendeerd aan lezen en herlezen, sloot ik nog maar eens alle namen, die de revue passeerden als een dekentje in mijn hart. Een wollen mensendekentje , dat zolang ik leef om mijn schouders blijft hangen.
afscheid van een dagboek …
het was
een afscheid
een uitwuiven
van haar jeugd
het was
jong verdriet
verborgen tussen
de regels
van puberaal schrijven
het was
kinderlijk blij zijn
dartel als een veulen
springend van
dag naar dag
het was
véél om te behappen
onwetendheid – onzekerheid
het was
een pas begonnen zoektocht
naar de inhoud van haar toekomst
waarvan ze afscheid nam
Doris Dorné – 26 februari 2025
Nog geen reacties