Bevoorrecht …

Ja, zo voel ik me dezer dagen … bevoorrecht. Wij, Echtgenoot en ik, behoren tot de mensen met pensioen. Geen zorgen over een job, zeker van ons inkomen en geen hoofdbrekens over jong geweld in huis. De zee ligt aan onze voeten, we hebben het strand eventjes voor ons alleen en voelen geen gemis van uitgestelde reizen of afgelaste festivals. Bovendien is er het voordeel van het mooie weer. De seringenstruiken bloeien met een overdaad aan bloemen. Onze tuin wentelt zich in bedwelmend geuren. Neen, ik heb dezer dagen dus geen reden tot klagen. Ik genoot enkele weken geleden van de berm getooid door goudgeel speenkruid (nu op zijn retour). Ik verloor mezelf in de vele tinten groen van spruitend blad. Bewonderde de massieve treurwilg, een scherm van prachtige tristesse en word elke dag opgebeurd door het citroengeel van de gouden regen bij onze buurvrouw achter. De lente is op haar mooist! Des te groter is dan ook mijn bewondering voor zij, die elke dag doorgaan in deze moeilijke tijden. Al die mensen die bezige bijen blijven en corona trotseren voor ons, voor anderen. Ik denk ook aan hen, die het met veel minder moeten rooien en de angst, de onzekerheid, over wat nog komt. Ik maak me geen zorgen over de kleinkinderen, in hun warme nestje zitten ze goed. Als we uit ons kot mogen, zullen ze een groeispurt gekregen hebben. Ik ben trots op Zoonlief, die door de corona steeds handiger wordt en weer naar het ’tekenen’ grijpt. Hoera! Ja, ik voel me bevoorrecht, omdat ik door corona niet echt zorgen heb. Laten we hopen, dat het zo blijft.

dit is het leeggelopen land

waar angst

schuilt achter deuren

het strand gespoeld tot blank

ademt eigenzinnige leegte

ze herkent

in hangende stilte

de tijd van toen

waar alles nog

schaarste was hier

er zweeft gelatenheid

in haar hart

dit afstand houden

van elkaar

was ooit in teken van

een kind met kanker

voelbaar zwaarder

dan vandaag

Doris Dorné