Op zoektocht naar beter, ontvouwen de eerste warme lentedagen zich alvast als nieuw perspectief. Na enkele sneeuw- en vriesdagen, zitten we nu op koers naar de zon! Fantastisch toch? Niet dat het allemaal één en al vrolijkheid was de voorbije twee weken. Ja, het was genieten van hagelwitte sneeuw waarop het zonlicht diamanten kleurde. Ja, het was leuk om die gevallen stilte te omarmen, maar er strandde hier nogal wat leed in onze brievenbus. Mijn vriendin verloor haar zoon en ook het overlijdensbericht van een vriend viel onverwachts bij ons binnen. Verdriet in een omslag, doet terugkijken naar vroeger . Vroeger, toen geluk voor de een nog gewoon was en dat voor de ander al niet meer evident bleek. Mijn vriendin en ik, samen op de kraamafdeling … puur geluk. Onze vriend … een vriendschap gegroeid uit één zelfde verdriet, het sterven van ons kind. Hij zijn dochtertje van twee, wij ons zoontje van zes. Twee waardevolle vriendschappen op totaal andere basis, maar allebei met tal van warme herinneringen, om nooit te vergeten. Het maakt ‘corona’ zo nietig.
Vandaag kijk ik uit het raam op bottend groen. Er heerst rust aan de vogelhuisjes gevuld met uitnodigend lekkers. Stilte voor de storm? Tijdens de sneeuwdagen was het een af en aan vliegen. Zaventem … noem ik dat, de éne vogel na de andere die landt. Jammer genoeg vielen er ook een paar slachtoffers. Was het door de laaghangende zon, het spiegelen in het glas van overigens niet te propere ramen? Vier dode vogels (vinken) op één dag waren er mij teveel aan. Ook één van de zes prachtige grasparkieten, die hier het luchtruim onveilig maken, zat op een ochtend zieltogend op ons terras. Mijn vriendin, vrijwilliger bij het vogelcentrum van Oostende, kwam het diertje ophalen. Later kregen we een mail, dat het beestje het niet gehaald had wegens een hersentrauma. Er moest dus dringend ingegrepen worden, om nog meer dodelijke slachtoffers te vermijden. Ergens lag er nog een zonnescherm in de wagen, indertijd af en toe gebruikt toen onze kleinkroost van de partij was. Nu heeft het ding een plaats gekregen aan het raam van de zitplaats. Alles voor het goede doel! Sedertdien liet geen enkel gevederd vriendje nog het leven en worden wij blij van Winnie de Poeh, die ondertussen al lang verleden tijd is voor ons kleinkids.
Goed, de krokusvakantie zit erop. Het was hier weer een drukte van jewelste in onze contreien. Hebben ons koest gehouden, wandelen met een mondmasker op, ik heb het liever zonder. Tja, de lokale bewoners moeten hier heel wat overhebben voor de drommen toeristen. Wij waren verplicht een ganse week ons masker te dragen op het volledige grondgebied Nieuwpoort. Bleek dat vele vakantiegangers of niet op de hoogte waren, of er lak aan hadden. Gelukkig is dit euvel vandaag opgeheven en mogen wij, na de uittocht gisteren, weer vrij ademen op eigen bodem. Je zou voor minder een zucht van opluchting slaken!
ik denk aan jou …
jou herinneren
is puur warmte en empathie
en de dag waarop ik je
hartverscheurend zag wenen
om mijn teksten geschreven
in naam van een moeder
terwijl jij als vader
toch ook die pijn droeg
van allesomvattend verlies
ze raakten me
… jouw tranen
en het besef dat ook
… mannen durven huilen
Doris Dorné – 22 februari 2021
Eén reactie
Oh Doris, zoveel verdriet!
Wordt een mens het ooit gewoon om afscheid te nemen?
Dikke knuffel