Je zou het vandaag niet zeggen, maar de lente gaat van start. Deze namiddag onder grijs wolkendek toch een eindje gaan wandelen. De wind sneed en het voelde allesbehalve aangenaam. Dan was het gisteren een stuk beter. Af en toe wat zon doet een mens herleven. Op het strand hadden velen zich al in het zand genesteld, uit de wind en in de zon was het zo te zien goed toeven. Het was druk op het strand. Niet, dat je tegen elkaar aanliep, maar het scheelde niet veel. Talloze wandelaars mét hond aan meterslange leibanden (blijkbaar de ideale oplossing om het beestje zoveel mogelijk pootwijdte te geven), want loslopende exemplaren zijn niet aan de orde wegens ‘verboden’. Zoals het een goede Belg betaamt, houdt natuurlijk niet iedereen zich aan deze regel. Of wat dacht je?
Is het niet echt lenteweer, toch bekent de lente al kleur. Vooral ‘geel’ is reeds overal te spotten. De eerste paardenbloemen, de forsythia, krokussen, het botergeel glanzend speenkruid en narcissen, tekenen de eerste zon in tuinen en bermen. Op ons terras staan mini narcissen te wenken op de tuintafel. Aan deze plantjes hangen jaarlijks warme herinneringen. Hielden we hier tien jaar lang een bloemenverkoop met mini azalea ten bate van het Kinderkankerfonds UZ Gent, dan deed Zus haar duit in het zakje met een zes jaar lange mini narcissenverkoop in Lochristi en omstreken. Had ik hier de vele hoofdbrekens van het organiseren en in goede banen leiden, dan moest ik me daar enkel smijten om van huis tot huis zoveel mogelijk plantjes te verkopen. Het was telkens weer plezant om ook de andere zijde van zo’n actie mee te maken. Gewapend met een palet narcissen van deur tot deur, soms in de gietende regen, soms vergezeld van een heerlijk lentezonnetje. Het leerde ons, dat katholieke zustertjes helemaal niet vrijgevig zijn, dat sommige dokters pinnig hun portemonnee op afstand houden, dat artiesten zonder omwegen hun geldbeugel bovenhalen, dat de schooldirecteur zich niet liet kennen en de ganse dag zijn beste beentje voorzette om bloemen aan de man/vrouw te brengen. Ja, zo’n huis aan huis bloemenverkoop brengt je toch veel mensenkennis bij. Het was toen echt de tijd van de goede doelen. Er was zelfs één zaterdag in Lochristi, waarop wij bloemen verkochten, de scouts met taarten heulde en de voetbalploeg steunkaarten aan de man trachtte te brengen en dat allemaal op één en dezelfde dag in één en dezelfde gemeente! De mensen zagen door de bomen het bos niet meer. Zus heeft dat goed gedaan, elk jaar kreeg het Kinderkankerfonds UZ Gent een mooi bedrag overhandigd. Toch fijn, om met ingetogen trots op zo’n dingen terug te kunnen kijken en op grijze dagen je te kunnen warmen aan de waarde van een mini narcis of mini azalea en de inzet van tal van helpende handen. Voor altijd een opsteker!
De avond valt, achter het glas hoor ik de vogeltjes tsjilpen … de lente bekent kleur.
ik weet nog
jouw lach
jij toen blij kind
tussen het eerste geel
ik weet nog
hoe veelbelovend
de prille lente toen leek
ik weet nog hoe
jij stralend kind
weer open gebloemd
toen je tweede leven beleefde
maar het kan verkeren …
ons geluk zo teer
en kort van duur
als het bloeien van lentebloesems
Doris Dorné – 21 maart 2021
Nog geen reacties