Volop aan de gang … het vaccineren, maar zelf zit ik nog op mijn honger. Manlief kreeg vorige maandag zijn prik en daarmee ook de belofte op ‘meer rust in het hoofd’. Niet dat hij zich nu veilig mag achten voor het virus en nog steeds de regels moet volgen, maar zo’n prik voelt, denk ik, toch als een stap naar ‘beter’. Ik bespeurde zelfs een greintje vaccinnijd bij mezelf (foei, Doris), nu ik nog steeds in blijde verwachting blijf van een uitnodiging. Blijkbaar hoor ik nog tot de jonge besjes, want ik moet natuurlijk nog zesenzestig worden (binnen drie maanden), terwijl mijn vriendin, die ondertussen al die magische limiet overschreed in februari, haar brief al in handen heeft. Enfin, geduld is een schone deugd, nietwaar? Maar … ik geef het toe, ik zal me véél beter in mijn vel voelen wanneer mijn prikdatum een feit is.
Het virus laat zich ondertussen niet temmen en raast voort. De cijfers geven weinig zicht op beterschap en alle negatieve berichten bezorgen veel mensen ‘coronastress’. Zelf heb ik last van tegenpruttelende spieren en botten. Zo stijf als een plank en overal pijn, alsof ik een marathon gelopen heb. Wat verre van waar is. Alhoewel, langer dan een jaar op je tenen lopen, niet meer onbezorgd kunnen leven, vasthangen aan allerlei regeltjes … het voelt als een triatlon! En ik weet het maar al te goed: ik heb nochtans niet te klagen klagen als vrouw op leeftijd met pensioen. Toch kruipt corona waar het niet gaan kan, met name onder iedereen zijn vel!
Jaren na het sterven van Benjamin, schreef ik onderstaande tekst in één van mijn dichtbundels. Het is alsof ik het gisteren neerpende. Het is wat ook corona doet met ons.
er ligt
een steen
in mij
een grote rots
mijn hart
mijn botten
doen zo’n pijn
jij woont erin
Doris – 25 april 2021
Eén reactie
Ook wij kijken met ongeduld uit naar die felbegeerde prik..