Eén hindernis teveel …

Na lange tijd weer op het appèl. Anderhalve maand na mijn laatste spinsel, kun je me van nu af aan hier weer af en toe terugvinden. Sinterklaas was de eerst genomen hindernis, het kinderfeest, dat we dit jaar door corona moesten missen, omdat Zoonlief en familie in quarantaine zaten. De tweede hindernis was jouw sterfdag, Benjamin. Achtentwintig jaar na datum werden we nog maar eens overspoeld door een tsunami warmte van mensen rondom ons. Een dag later nam ik één hindernis teveel. Bij het ramen poetsen zakte mijn opstapje van twee treden hoog, weg in het gras. Mijn voet bleef haken, ik viel en zag onmiddellijk, dat het niet goed was. De buurvrouw snelde te hulp, de ziekenwagen werd gebeld en ik zag al mijn kleine dromen voor de komende periode in rook op gaan. Op de spoeddienst bleek ik een ‘lelijke breuk’ te hebben en volgens de arts van dienst, ook nog corona. Had het gekund, ik sprong ter plekke van de onderzoekstafel af. We hadden hier immers al in oktober corona in huis. Bleek dat mijn waarden nog niet hersteld waren en ik nog licht positief tekende. Die avond werd het nog een operatie, om de volgende ochtend wakker te worden op de covidafdeling met een uitwendig ijzeren gestel dwars door mijn voet. De toekomst leek niet bijzonder rooskleurig. Twee dagen later mocht ik naar de afdeling chirurgie, want ik bleek negatief. Mijn gebroken voet stond in de steigers voor nog een operatie, maar het ontzwellen liet op zich wachten, zodat ik uiteindelijk pas op 31 december onder het mes kon. Die veertien dagen ziekenhuis leken op een ‘retraite’. Bezoek was uitgesloten door het virusje, zelfs Echtgenoot mocht enkel op Kerstmis een uurtje ‘op visite’ en dan nog met mondmasker op. Het waren dagen van rust, al zal niemand me geloven. Ik pakte de gelegenheid te baat, om geketend aan bed, zo’n tweehonderd nieuwjaarskaarten te schrijven. In hanepoten weliswaar! Nu al twee weken thuis. Echtgenoot en ik zoeken nog steeds een nieuw evenwicht. Ik lig, hij doet het huishouden. Daar heb ik nogal wat moeite mee, maar het is wat het is. Drie maanden mag ik niet op mijn voet steunen en wat daarna nog komt, is maar de vraag. In het vooruitzicht: een jaar revalidatie. Even slikken en dan weer verder. Ik kijk naar de foto van Benjamin, mijn kleine, lieve jongen, die langer dan een jaar de kinderkankerafdeling als tweede thuis had. Ik haal kracht uit de kracht van mijn kind, dat vocht als een leeuwtje. Zonder klagen, gewoon aanvaardde. Als hij dat kon, dan moet ik dat ook kunnen. We zijn al twee weken ver, nog tien te gaan. Bedankt aan iedereen, die met me meeleeft. Bedankt, voor de berichtjes, de kaartjes, de bloemen, de liefde, de vriendschap, de warmte.