Een uitje …

Hoe vlug een mens toch een gelukzalig gevoel kan krijgen! Maandag om elf uur werden we voor een eerste consultatie bij de voetenarts verwacht. Een hele bedoening zo bleek. Eerst moest er gezorgd worden voor ziekenvervoer, want momenteel zie ik mij mezelf nog niet in onze eigen wagen wurmen om op doktersbezoek te gaan. Bellen dus maar. Niet naar de lokale dienst ziekenvervoer, maar naar een nummer van de ziekenbond ergens in Brussel. Na de nodige uitleg, zorgden zij voor het vastleggen van een afspraak met het ziekenvervoer in Nieuwpoort. Enkele dagen later bevestigde Brussel dan nog eens ons rendez-vous. Van omwegen gesproken! Stipt op het afgesproken uur reed het ziekenbusje onze oprit op. Echtgenoot mocht me vergezellen, want hoe zou ik me anders beredderen? Ik werd instant gelukkig van de korte tien minuten rit naar Veurne. De zon stond laag, alles baadde in goud. Na een maand binnen zitten, een warm bad. We hadden geluk, de afspraak liep maar drie kwartier uit. Een mens is soms rap tevreden. De arts die me opereerde en mijn voet weer tot voet ‘boetseerde’ lijkt me een vrouw met ballen. Het aangelegde open gips moest eraf, wat niet zonder slag of stoot verliep. Er kwam zelfs een ‘pizzasnijder’ aan te pas. Heb toch eventjes niet gekeken op dat moment. De wonden werden bekeken en ontsmet, weer ingezwachteld en ingepakt in een ‘skiboot’ (laars) waarmee je sneeuw kunt ruimen indien nodig (ha,ha!). ’s Nachts bijna niet geslapen van de pijn, dus maar weer aan de dafalgan gegaan. Volgende afspraak binnen veertien dagen, dan gaan de draadjes eruit. En kijk, toen de dokter dat zei, stond Benjamin als het ware in dat kleine kamertje. Na zijn operatie, het wegnemen van zijn linkernier, was er genaaid van buik tot rug. We noemden het ‘zijn rits’. Zijn angst en zijn tranen, toen de draadjes weggehaald moesten worden, ben ik nooit vergeten. Nooit is mijn moedige ventje zo bang geweest als die dag. Veel lag ook aan de chirurg, die het werkje kwam uitvoeren, maar die geen greintje empathie had voor een kereltje van vier met kanker en schrik. Ook die mens is me altijd bijgebleven. Je hebt dokters met een hart, maar er lopen ook harteloze exemplaren tussen. Je mag als mens en patiënt hopen, op de eerste soort te vallen. Zaterdag mag ik nog eens een ritje maken met het ziekenvervoer, gemiste boosterprik halen!