Al jaren hebben we tijdens de winter voederstationnetjes in tuin en aan de ramen, om onze gevederde vriendjes de koude dagen te helpen doorkomen. Nu het grootste deel van mijn dagdagelijks bestaan zich afspeelt achter glas in een ziekenhuisbed, verplaatste Echtgenoot één van die lekkernijen bakjes, zodat ik nu zicht heb op het gaan en komen van hongerig gevogelte. Ik noem het ‘Zaventem’. Het is een voortdurend landen en opstijgen van koolmeesjes, allerlei vinken, boomklever, bonte specht, roodborstje. De koolmeesjes landen niet, die pikken een zonnebloempit en hup, ze zijn weer weg. Vinken zijn gulziger, die blijven parmantig zitten en schrokken. De bonte specht zorgt voor zij, die te dik en te log zijn voor het voederstation: de duiven. Hij gooit zonder schroom en bijzonder vrijgevig, alles met zwier op de grond. De dikke baron (duif) kan op die manier ook een graantje meepikken. Gisterenmorgen zag ik de koolmeesjes zoekend rondjes lopen. Er was blijkbaar geen zonnebloempit meer te bespeuren. Zo zie je maar, hoe slim dieren wel zijn. Vorige week zat pal onder het voederstation, een grijs gestreepte kat, die ik hier nog nooit had gezien. Ik door het raam: ‘Wat doe jij hier? Van mijn gevederde vriendjes afblijven, hé!’ De poes keek me recht in de ogen, miauwde een keer en ging er op haar duizend gemakjes vandoor. Dacht waarschijnlijk: die heeft veel noten op haar zang, maar zit toch lekker vast, ik doe mooi mijn eigen zin! Ook de eerste madeliefjes zijn er. Het sterke bloemetje, dat me elk jaar weer blij en triest maakt. Zoals zoveel, een link met Benjamin. Ooit zaten we op het gras midden duizenden madeliefjes, onder de stralende zon, tussen de grijze blokken van het UZ Gent. Het was een zomerse meidag. De scanner die volgde, sloeg alle geluk, warmte en hoop aan diggelen. De kanker bleek, na anderhalf jaar, in volle glorie terug van weg geweest. Zo warm als het buiten voelde, zo ijskoud voelde het binnenin. Na achtentwintig jaar, blijft het beeld van Benjamin tussen die duizenden madeliefjes in de zon, tegelijkertijd hartverwarmend en hartbrekend. En ieder jaar weer, als ik ze willens nillens een kopje kleiner maak met onze grasmaaier, snijdt het een beetje. Maar … ze blijven me trouw en staan er elk jaar terug. Het gevederde volkje en de eerste ‘ma-de-liefste-tjes’ … zonder twijfel momenteel de beste therapie!
Nog geen reacties