Een telefoontje, gisteren. Ik, die zelden huil, maar wel vaak tranen in de ogen krijg bij een film, boek of gewoon een gedachte, hield het niet droog. Een vriendin, vorig jaar hervallen van borstkanker na acht jaar ‘kankerluwte’, vertelde me, dat ook haar dochter, amper tweeëndertig, mama van twee jonge kindjes, borstkanker als diagnose kreeg. Het werd me eventjes teveel. Nog niet zo lang geleden, lieten haar twee dochters zich testen op het kankergen en bleken ze ook allebei drager te zijn. Een mokerslag voor een moeder, het gevoel je kinderen op te zadelen met de kans op een ziekte, die niemand ooit hoopt te krijgen. Slechts een paar maanden later blijkt nu, dat ‘preventief’ ook al ’te laat’ kan zijn. Als ouder leven met de wetenschap, dat wat jou het liefst is, hetzelfde gevecht moet ondergaan, er zijn geen woorden voor, alleen maar tranen. En dan die nimmer aflatende onzekerheid, die je nooit meer loslaat. Volgende week wacht mijn vriendin een operatie, volgende week wacht haar dochter een operatie. Mijn gebroken voet is er inderdaad ‘peanuts’ bij. Het telefoontje bracht me aan het huilen, tranen om de oneerlijkheid van het leven, het immense verdriet van mensen rondom mij. Ik sta er machteloos bij stil.
mijn ogen
worden watervallen
bij jouw verhaal
mijn tranen
zoeken hun weg
in de bedding
van mijn wangen
verdriet leeft
met jou mee
Doris Dorné – 6 februari 2022
Eén reactie
Wat een droevig verhaal!
En wat een ontroerend gedicht schrijf je hierbij, jouw vriendin zal zeker veel hebben aan je steun!