Lieve blezertjes (bloglezertjes), voetje voor voetje, stapje na stapje gaat het hier ten huize, voetje voor voetje, stapje voor stapje, een stukje beter. Dank voor jullie hartverwarmende berichtjes en medeleven. Wees niet bang, echt moeilijk valt het me niet, dit verplicht immobiel zijn. Net zoals toendertijd met Benjamin, een jaar in isolatie leven voor ons ‘gewoon’ werd, zo rijgen de dagen zich nu ook aaneen. Dagelijks besef ik, dat er geen reden tot klagen is, want …
In de zon, achter kamerbreed glas, wuiven de torenhoge bomen in de kinderboerderij me elke dag elegant en welwillend toe. Ik zie zwarte kauwen zich in bendes nestelen tussen de takken, waar ze eerst een parlementaire vergadering houden, om na heel wat gepalaver, eensgezind in groep weer de vlucht te nemen. Naast het raam, achter de houten schutting, die onlangs zijn eerste verjaardag vierde, ligt de vlindertuin. Een klein stukje oase van kleur en rust. De toppen van uit de kluiten gewassen struiken, nu pril groen gekleurd, dansen op aangeven van de wind, een samba d’amore. Madeliefjes, mijn favoriete bloempjes in nog niet gemaaid lentegras, lachen me toe. Geluk met grote G!
Er welt momenteel in mij geen enkel onvervuld verlangen dat me triest maakt, omdat ik niet uit de voeten kan. Of toch … de jongste kleindochter, die zachtjes zegt, dat ze zo graag nog eens zou komen logeren. Zo’n pijltje raakt zijn doel. Nog eventjes geduld en dan mag ze van mij hier desnoods een ganse maand kamperen.
Kijk, voetje voor voetje, stapje na stapje op weg naar beter. Een eerste korte afwasje, het gewonnen gevecht met de krukken, babbelmomentje, koffie en taartje met vriendin. Méér hoeft niet. Met dank aan de vele lieve zielen, die af en toe mijn dagen komen kleuren en vooral aan Echtgenoot, die zich willens nillens tot huisman moest ontplooien.
Terwijl radio en televisie verslag uitbrengen over de dodelijk verwoestende oorlog in een land niet zo ver weg, wordt het hier straks genieten op ons terras van het warmen van de dagen, de vele tinten groen, fladderende vlinders, kleurige bloemen en hoge kinderstemmen in de kinderboerderij. Geluk met een grote G.
verborgen
in een notendop
valt het soms
onvoorzien te rapen
al lopen we er vaak
zomaar langs
in onvrede met onszelf
zonder oog
voor wat we
in handen hebben
gefocust op
wat niet hoeft
Doris Dorné – 8 april 2022
Eén reactie
Stapje voor stapje wens ik je veel beterschap!!!
Jouw woorden zijn inspirerend en ook een beetje van toepassing voor mij.
Ik ben al 10 maanden werkonbekwaam met een frozen shoulder die niet lijkt te beteren en lever daardoor vaak een innerlijk gevecht.
Ook ik heb eigenlijk niets te klagen, er is nog zoveel moois en vanalles wat wel kan maar ik heb daar nog wat te leren van jou.
Dankuwel voor jou hoopvolle, tevreden woorden!